Γαλανά Ταξίδια

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Γαλανά Ταξίδια</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Γαλανά Ταξίδια</b><p>Δημιουργός: Νεφελοβάτης<p><i> Μπορώ να κάθομαι για ατέλειωτες ώρες και να κοιτώ τη θάλασσα. Και κει στην γαλάζια απεραντοσύνη της να ταξιδεύω..</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Είναι φορές που δεν έχει κανείς διάθεση να κάνει τίποτα. Μόνο να μείνει μουδιασμένος μες το σκοτάδι θέλει και να χαθεί. Αλλά δεν είναι ούτε λύση ούτε φυγή αυτό, οπότε θέλεις να κάνεις κάτι διαφορετικό. Κάτι που να μπορεί να καλμάρει τις φουρτούνες που σηκώνει μια θύελλα συναισθημάτων στην καρδιά και το μυαλό.. <br />
Και είναι κάτι που είχα καιρό να κάνω, αν και είναι πάντα μέσα μου.. Να αγναντέψω τη θάλασσα, να ταξιδέψω, με πανί κάτι αναμνήσεις που φαντάζουν μακρινές άλλα και τόσο κοντινές συνάμα. Τότε που ο χρόνος μετρούσε αλλιώς, που τα πάντα ήταν φως..  <br />
<br />
Σε ταξιδεύει η θάλασσα, ιδίως αν έχεις μεγαλώσει δίπλα της. Σε ένα σπίτι που το χωρίζει ο δρόμος απ την ακρογιαλιά. Που τη βλέπεις, τη ζεις, την ακούς συνέχεια. Και μακριά της νιώθεις μισός.<br />
<br />
Τις νυχτιές του χειμώνα την ακούς οργισμένη απ τον αγέρα να τραγουδά ξέφρενα, αρχέγονα τραγούδια. Να χτυπά στα βράχια και το κύμα να λούζει με τον αφρό το σπίτι. Και σου μιλά για καιρούς που οι άνθρωποι γιγάντων είχανε ψυχή. Για τότε που πέρα απ τον εαυτό τους μπορούσανε να δουν. Και πάλευαν για δίκια αληθινά, μεγάλα..<br />
<br />
Κάτι καλοκαιρινές νυχτιές πάλι, ήρεμη αισθησιακή, χαρούμενη σαν είναι, την ακούς να τραγουδά νοσταλγικούς σκοπούς. Από παραμυθένιους έρωτες ξεχασμένων εραστών, που γίνανε ένα, και το τραγούδι της καρδιάς τους αέναα ταξιδεύει με το κύμα της. Και σου μιλά για εκπληρωμένα όνειρα. Που το μεγαλείο τους δεν άφησαν να το ξεφτίσει ο χρόνος. Το αποθέσαν στην αγκάλη της και κείνη σαν μάνα στοργική το προστατεύει. Και από τόπο σε τόπο το σεργιανίζει για να ακουστεί από μοναχικές ψυχές, το όνειρο να τους δείξει. Και βάλσαμο να στάξει στην καρδιά των τωρινών και τους ευλογήσει με τ’ αθάνατο της αγάπης το νερό.<br />
<br />
Μπορείς να τη δεις κάτι μέρες ολόφωτες να ερωτοτροπεί γαλήνια με τον ήλιο και να φτιάχνουν άυλα παιδιά, από δροσιά και φως.<br />
Κάτι νυχτιές πάλι τη βλέπεις να λούζεται στο φως του φεγγαριού και ουρανός και θάλασσα να γίνονται ένα, και να νομίζεις πως το σύμπαν έγινε μικρό, έτσι για το χατίρι της, στην αγκαλιά της να χαθεί.<br />
<br />
Και σε ταξιδεύει, στα γαλανά ταξίδια της, σε πολιτείες μακρινές, απάτητες, σε νησιά και ακρογιαλιές που μόνο εκείνη ξέρει.. Και μπαίνει μέσα σου, ψηλαφά την ψυχή σου, και τη γαληνεύει. Ηρεμούνε τα κύματα, περνά η καταιγίδα και μένει μια νηνεμία στην καρδιά, που μοιάζει με μια θάλασσα σαν και κείνες που χες δει παιδί κάτι καλοκαιρινά πρωινά. Και έτρεχες να χωθείς στο δροσερό της κόρφο. Και σου δείχνει πως άλλα είναι περαστικά, κι άλλα κρατούν για πάντα. <br />
<br />
Περαστικοί οι αγέρηδες, η ομορφιά όμως μένει.. <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-03-2007</td><td valign=top></td></table><br />