Ανάμεσα σε Θάλασσα κι Ουρανό

Δημιουργός: Νεφελοβάτης

Μια εικόνα του Δεκέμβρη, που ταιριάζει με τη διάθεση του σήμερα, και μ’ αφορμή το συννεφιασμένο καιρό.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είχα βρει ένα σημείο σε μια παραλία της Αλεξανδρούπολης απέναντι απ τη Σαμοθράκη, μοναχική, γαλήνια, που ήταν καλυμμένη από σύννεφα.
Καθόμουνα και άκουγα το μελαγχολικό τραγούδι της θάλασσας, που θλιμμένη αναπολούσε πιο φωτεινούς καιρούς.
Και ο ουρανός, η γη, το νερό, είχαν τα μουντά τα χρώματα του τέλους μια εποχής. Γκρίζο τοπίο, γκρίζος καιρός, μουδιασμένη καρδιά, μονάχη να αιωρείται ανάμεσα σε θάλασσα κι ουρανό..
Σαν κάτι να είχε πεθάνει, και κάτι να πάλευε μες απ τις ωδίνες του χρόνου και την άρνηση των καιρών να γεννηθεί.
Και μετά πρόσεξα εκεί λίγο πιο δίπλα, σε μια στενή λουρίδα γης, πως υπήρχανε κάτι μικρά κίτρινα λουλούδια. Κόντρα σ όλα, μέσα στο καταχείμωνο, ανθισμένα. Λες και είχανε κρατήσει την ανάμνηση του φωτός και τη χαρίζανε απλόχερα στην πλάση, εκεί στη μέση του πουθενά.
Και κοιτούσανε και αυτά ψηλά, με λαχτάρα. Τον ήλιο για να δουν..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-03-2007