Μια Ευχή στη Σελήνη

Δημιουργός: Νεφελοβάτης

Καλό Ξημέρωμα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάποιες νυχτιές είναι οι σκέψεις σαν ταξιδιάρικα πουλιά, και περιπλανιούνται ανάμεσα στο μυαλό και στην καρδιά, μέσα από παράξενους δρόμους. Και όταν αυτό που μεταφέρουν πάει να μορφοποιηθεί, να εκφραστεί με λόγια, φτιάχνει κάτι τόσο εκρηκτικά νοσταλγικό, τόσο αέρινα καθάριο, τόσο άπιαστο, που η εμψύχωση του σε βουρκώνει. Σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι στο ενδιάμεσο, αλλού. Ναι κάποιο κομμάτι σου είναι εδώ, αλλά εσύ.. Απλά περιφέρεσαι. Και δε θες να έρθεις εδώ..
Και τότε σαν κάτι να σε καλεί, κοιτάς ψηλά. Και βλέπεις ένα ολόγιομο φεγγάρι. Πάνω από άσφαλτο και τσιμέντα, από την κίνηση και τα ψεύτικα, φτιαχτά φώτα του δρόμου. Ένα φως αληθινό, καθάριο. Και σου έρχονται στο νου, αυτά που περνά και κείνο. Αυτά που έχει δει και δε δακρύζει, αυτά που άκουσε τα όμορφα και τα μεγάλα. Τα μικρά και τα ποταπά. Την δόξα και τη σήψη, όλα τα έχει δει, και ακόμα εκεί πάνω είναι και χαμογελά, και σκορπά τόσους καιρούς βάλσαμο στις καρδιές. Χωρίς καμιά να ξεχωρίζει. Και η ζωή της σελήνης είναι διαφορετική απ’ του ήλιου, γιατί ενώ εκείνος αγέρωχος, αλώβητος κάθε μέρα ολοκληρώνει το ταξίδι του, εκείνη κάθε μήνα, ατέλειωτα εκατομμύρια χρόνια, ζει το δικό της γολγοθά.. Πεθαίνει κι ανασταίνεται, μα συνεχίζει να ‘ναι εκεί και πάντα φως μας δίνει..
Και όλα τα δικά σου φαίνονται ν απαλύνουν μετά απ’ αυτό. Και μια ευχή της κάνεις. Να αναστηνόταν οι καρδιές άλλο να μην πονούσαν, να ζούσανε μες τη χαρά, το γέλιο να σκορπούσαν.
Ξέρεις πως ειν’ ανέλπιδο, πως σε λίγο, αύριο, όλα θα ναι εκεί ξανά, να σου γνέφουν σαν στοιχειωμένο μαύρο αστείο, αλλά έστω για τώρα, για όσο είναι εκείνη εκεί, χαμογελάς..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-04-2007