Κάπως έτσι Δημιουργός: Millie Ξεδιπλώνοντας
τα φύλλα της καρδιάς
Χωρίς δεύτερη σκέψη!!!Το είχα Ανάγκη... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Κάθομαι μόνη και θυμάμαι όλα όσα το τελευταίο καιρό μόνη έχω περάσει
2 χρόνια έζησα κάποιες καταστάσεις και ένιωθα πως πρόωρα έχω γεράσει.
Μάιος 2003:
Πρώτα
μας ήρθε το «Δυσάρεστο νέο» με ένα
«όριο ζωής»
της Γιαγιάς,
της Γυναίκας που μου είχε ΔΩΡΙΣΕΙ τις καλύτερες αναμνήσεις από καρδιάς
Βάρος ένιωσα μεγάλο!!! Εγώ να ξέρω μα
να «πρέπει» να το κρύβω πολύ καλά
Εικόνες και σκέψεις θολές στο μυαλό μου και τ' αναπάντητα ερωτηματικά πολλά.
«Πίστη να έχεις
και Κουράγιο ζήτα
Ίσως ένα θαύμα
»,
μου έλεγα
μα τις ώρες που τα ξαναθυμόμουν όλα από την αρχή, βουβά πάλι έκλαιγα
«Ζήσε και κράτα αναμνήσεις για όσο περισσότερο χρόνο μαζί της σου δίνεται»
μα ότι κι αν κάνεις με τον πιο άνισο αντίπαλο να παλέψεις
ΔΕΝ γίνεται!!!
Αύγουστος 2003:
Περνούσαν οι μέρες
με αυτόν τον μεγάλο
για εμένα
πόνο
και ξάφνου
ένας Πατέρας το σπίτι του αφήνει
και όχι μόνο.
Αναρωτιόμουν, πάντα, μεταξύ των γονιών μου τι να έχει φταίξει?
«Ίσως καλύτερα είναι αφού ο Ένας τον ʼλλον δεν μπορεί να αντέξει!»
Απορούσα
«Τι μπορείς, άραγε, να κάνεις σε τέτοιες καταστάσεις???»
«Ίσως
τη λύση να βρεις
αν τους ρόλους μπορέσεις ν' αλλάξεις!!!».
Μα ακόμα κι αυτό δεν «πιάνει» αν το γυαλί από καιρό έχει ραγίσει
κι έτσι
απλά
το δέχεσαι, αυτό που οι άλλοι έχουν προαποφασίσει.
Μάρτιος 2004:
«Προχωράω Δυνατή
ΔΕΝ πτοούμαι
Μπορώ να το προσπεράσω
»
μα, έλα που ήρθε πίσω Εκείνος που δεν μπόρεσα ποτέ να ξεπεράσω
Λόγια και υποσχέσεις άκουσα που μου έδωσαν μια μικρή Ελπίδα
η Ανάγκη μου ,όμως, με τύφλωσε και την αλήθεια μπροστά μου δεν είδα
Πισόπλατες ήταν όλες οι μαχαιριές από Εκείνον που μου δόθηκαν
σ' ένα «απωθημένο» ΤΟΥ επάνω τα πάντα μου πιο πολύ πληγώθηκαν.
«Στηρίξου στα πόδια σου
και πάλεψε
ξανά
όπως μόνο εσύ ξέρεις»
μου φώναζα, «Μη δείχνεις ΠΟΤΕ και σε ΚΑΝΕΝΑΝ ότι υποφέρεις!!!».
Μάιος 2004:
Το πάλεψα
κι ένιωθα, πράγματι , για λίγο καλύτερα
μα ξάφνου ήρθε το αναπάντεχο που σας είπα πρωτύτερα
Έφυγε μακριά
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
η λατρεμένη Γιαγιά μου
και τότε ένιωσα ΤΟ μεγαλύτερο ΚΕΝΌ στη καρδιά μου!
Μαύρα τα ρούχα μου
μαύρη μαζί τους και η ψυχή μου
όλα όσα ΔΕΝ ήθελα, μαζεμένα, μου τα 'φερε η ζωή μου.
«Πού να βρω λίγο φως μέσα σ' αυτό το σκοτάδι???»
«ΘΕΕ ΜΟΥ»
φώναζα
«Δώσε μου ένα σημάδι!!!»
Πέρασαν κάποιοι μήνες και ήρθαν κι άλλα μετά από όλα αυτά
κι προσπαθούσα απεγνωσμένα συνεχώς να μη χάσω τα «λογικά».
Κάθε μέρα
όμως παρατηρώ πως σηκώνομαι
λίγο πιο πάνω
μα συγκρίνοντας την αρχή με το τώρα
είμαι μακράν παραπάνω!
Σεπτέμβριος 2004:
Χάρη
σε κάποιο άτομο που πίστεψα και αγάπησα πολύ στη ζωή μου
πληγώθηκα άλλη μια φορά, μα πόνεσα πιο λίγο αυτή τη φορά ψυχή μου.
«Έτυχε
», μου είπα, «
με βάση όλα αυτά που πρωτύτερα έχεις περάσει
να αναθεωρείς τη Σημαντικότητα και σε κάτι τέτοια να μη δίνεις πια βάση!»
Δεν αναλώνομαι, πλέον, για όσα και όσους ΔΕΝ αξίζουν
γι' αυτό τα κρίνω «μικρότητες» που πια ΔΕΝ μ' αγγίζουν.
Παρ όλα αυτά κ α ι Πίστη κ α ι Κουράγιο πάρα πολύ ακόμα διαθέτω
και εξακολουθώ τις πιο αισιοδοξίες πινελιές μου παντού να προσθέτω.
Παλεύω κ α ι με τον «Δαίμονα» αλλά κ α ι με άλλα πολλά «Φαντάσματα»
κι ας έπρεπε να ζήσω με αυτά, προσωρινά, στου μυαλού μου τα χαλάσματα.
Μεγάλο καλό μου έκανε η παράλογή μου συμβίωση μαζί τους
τα γνώρισα καλύτερα και έμαθα το μυστικό αντιμετώπισής τους.
28 Σεπτεμβρίου 2004:
Μετά απ' όσα ανέφερα
όλα όσα έχω κατά καιρούς περάσει και μ' έχουνε πονέσει,
σας λέω με βεβαιότητα πως ο ʼνθρωπος
έχεις Δυνάμεις & πολλά μπορεί ν' αντέξει.
Αν το θέλει πολύ, όσο κι αν έχει γονατίσει, μπορεί από την αρχή ξανά... να ξεκινήσει,
όταν τους φόβους του κοιτάει κατάματα
και αντιμετωπίζει, μπορεί να προχωρήσει!
..και να θυμάστε
πάντοτε καλά, ΌΛΟΙ εσείς που δίνετε τις μάχες σας καθημερινά
το γνωστό
«Αν χάσατε μια μάχη
ΔΕΝ
χάσατε τον πόλεμο
ολοκληρωτικά!!!»
Δυστυχώς η Ζωή δεν μας τα φέρνει πάντα όπως θα θέλαμε να ήταν τα πράγματα
μα από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως γίνονται και θαύματα!
Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-09-2004 | |