Στον Κωσταντίνο

Δημιουργός: whitetiger

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θυμάμαι…
Θυμάμαι τ’ αστέρια που μου ‘δωσες να κρατήσω
τη μουσική που μου έγραψες να ακούω
τα μάτια σου που με κοιτούσαν ζαλισμένα
τα ποιήματά σου , το πρώτο σου ραβασάκι
το πρώτο μας ραντεβού ένα απόγευμα στην πλατεία…

Θυμάμαι…
Θυμάμαι πως σ’ αρέσει η βροχή γιατί
εκφράζει την εσωτερική σου μελαγχολία
την ανησυχία σου για την ύπαρξη του Θεού
τους συγγραφείς που λατρεύεις
ένας μεγάλος Μόλν με κοιτά στα μάτια και γελά…

Θυμάμαι…
Το πρώτο μας φιλί ταξίδι στο φεγγάρι
μια βάρκα το όνειρό σου που έδενε με το δικό μου
τη μέρα που σ’ άφησα χωρίς να λογιστώ
με ένα ψέμα για μία αυταπάτη
τα λόγια που δεν ήταν δικά μου , τον θυμό σου…

Θυμάμαι…
Το δροσερό εκείνο πρωινό μιας 28ης που σε συνάντησα
τη συγνώμη που ψιθύρισαν τα χείλη μας δειλά
τον δισταγμό, την τελευταία σου φράση:
« Δεν πιστεύω στον έρωτα , μόνο στο πεπρωμένο
κρίμα που δεν είσαι το πεπρωμένο μου…».

Θυμάμαι…
Ποτέ δεν έγραψα για ‘σένα ούτε ένα τραγούδι
μα σε θυμάμαι όταν βλέπω κάτι όμορφο
ανθισμένο σαν τις ηλιόλουστες μέρες που σε γνώρισα
όταν βρέχει διαβάζω το γράμμα σου
όταν βρέχει η σκιά σου κυβερνά τον νου…

Σου είπα να με ξεχάσεις…
Σου είπα να μη μ’ αγαπάς…
Σου είπα να φύγεις απ’ τη ζωή μου μα σε θυμάμαι…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-04-2007