Καθημερινή παράξενη λύπη

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Δευτέρα γαρ… Φωτεινέ είναι ωραίο να έχεις κάπου να λες ότι θες. Δικό σου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Οδός Αριστοτέλους
μεσημέρι 12:00 ακριβώς
Ο σφυγμός της πόλης
τραχύς και γρήγορος
και κάθε τόσο να διακόπτεται
από κάθετες ζώνες
τροχήλατης επέλασης
μαζικής υστερίας
Ασφυξία,
αδύνατη η εκπνοή
αδύνατη και η ροή
Ζωή σταυροδρόμι ταχυτήτων
Μια ζωή σε σταυροδρόμια επιλογών
Κι ένας σωρός καθημερινών συμβάντων
πλαισιώνουν τον καμβά της ημερήσιας δράσης
Αποσπασματικά κοιτάζεις
καδράροντας τα ενδεχόμενα
Αρπαχτικά περιστέρια ραμφίζουν
λογής-λογής περισσεύματα
πεταμένης προσδοκίας
Κινούμενοι πραματευτάδες
χαμένοι στα υποταγμένα τους βλέμματα
με φθόνο και παράπονο
Και με το φόβο του διωγμού
ριζωμένο στη σάρκα τους
Βαριεστημένοι, αργόμισθοι γραφιάδες
κλέβουν εικόνες πολύχρωμης αισθαντικότητας
κι επιστρέφουν στα γκρίζα τοπία
της αμετακίνητης διαφυγής
Στη φαινομενικά ήρεμη
κι ηλιόλουστη καθημερινότητα
μια ύπουλη σκόνη ασυναρτησίας
σκορπίζεται παντού
σπέρνοντας ματαιότητα
σε κάθε αναλαμπή αναγνώρισης
Κενά τα πρόσωπα
πίσω απ’ τις πολυτελείς τους μάσκες

Κι εγώ ανάμεσα σε τούτη τη θλίψη
βιαστικά διευθετώ τις λεπτομέρειες
μιας ζωής τετριμμένης, που
όλο φεύγει
κι όλο εδώ περιφέρεται
Κι αν μονάχα στη σκέψη ξεμακραίνει
η φθορά συνεχίζει ακάθεκτη
να σμιλεύει την επαύριον
Οδός Αριστοτέλους
δια παντός

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-05-2007