Αδερφοποιτό μου υγρό

Δημιουργός: Αστεροτρόπιο (Jeny)

Το χθεσινό όχι, το σημερινό ναι. Δικό σου. Πώς αλλιώς να στο πω βρε παιδάκι μου; Πέρασε, πάει πέρασε... τώρα αρχίζει να γλεντά την ύπαρξή του. Καλησπέρα στιχοπότες!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν ανήκω πουθενά.
Μη με φοβάσαι σου λέω.
Ζωής ποταμός δε σου πα κάποτε πως είμαι;
Όσο κι αν στήνουν φράγματα εγώ κυλώ.
Ποτίζω το χώμα, ανοίγω παραποταμάκια
αυλάκια…
Στήνουν είπα;
Καλά. Κι εγώ τα στήνω.
Σαν συναντώ πόλη ματωμένη
θέλω εκεί ν’ ανήκω.
Μα το αίμα νερό δε γίνεται,
γίνομ’ αίμα εγώ
και ξανακυλώ.
Μη φοβάσαι.
Το νερό αραιώνει το αίμα.
Καθάριο γίνεται ξανά.
Μα να,
ο δρόμος μου δεν έχει λίμνη
ούτε περνά από Δέλτα
κι η θάλασσά μου μακριά.
Πίσω αδυνατώ να γυρίσω.
Εκεί που θα θελα ν’ ανήκω.
Μ’ αφού ενώθηκα με το αίμα σου
και μέσα μου, μαζί μου κυλά
αδερφοποιτό υγρό
δε θέλω πια ν’ ανήκω πουθενά.
Μόνο να ρέω.
Εσύ μπορείς ν’ αφήνεσαι όποτε θες.
Μέσα μου, δίπλα μου, πάνω μου, κάτω μου.
Κι όποτε γουστάρεις
στην αριστερή μου όχθη σταματάς.
Το νερό που πέρασε απ' το φράγμα,
το είναι μας, είναι λεύτερο πια.
Άστο ορμητικά να ρέει κατά πώς του ’ρχεται.
Ακόμη κι όταν είναι κόκκινο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-05-2007