Εκπεσών και Πρόσγειος Δημιουργός: Νεφελοβάτης Ένα παραμυθάκι Κυριακάτικο… Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Δυο φιγούρες κοίταξα από μακριά να σεργιανίζουν. Παράξενη ήταν η μορφή τους μα και οικεία, και κοντοστάθηκα να ακούσω της καρδιάς τους τη λαλιά..
Ο ένας εκπεσών είναι, ο άλλος πρόσγειος.. Δυο αγγελικές μορφές που για άλλους λόγους ο καθένας, να πετάξουν δεν μπορούν πια..
Περιδιαβαίνουν μέσα στο άχρονο τοπίο που τους περιβάλλει και μιλούν. Και τι τοπίο, ένα καλειδοσκόπιο χρωμάτων, καταστάσεων και πιθανοτήτων. Φωτεινό είναι με ξέφωτα γαλήνια που ξαποσταίνουν οι νεράιδες δίπλα στις πηγές. Ερήμους με αρχαία ερείπια από παλιούς πολιτισμούς, που αγέρωχα στέκουν και αντέχουνε στις ριπές του σκονισμένου χρόνου, περιμένοντας θαρρείς τους παλιούς τους κατοίκους. Εκείνους που σκορπίζανε γέλια και χαρά στις ερημωμένες λεωφόρους, και φτιάχνανε τα σπίτια τους με γνώμονα την ομορφιά και όχι την ανάγκη και τα κόστοι.
Θάλασσες έχει, απέραντο γαλάζιο με τρίτωνες και νηρηίδες που χαίρονται τα κύματα και τη ζωή. Και γεμίζουν τα κύματα με της χαράς και της ζωής το φως..
Και λίμνες απρόσιτες, μοναχικές, που δεν έχει πατήσει ανθρώπου χνάρι, που δεν τις έχει δει κανένας απρόσκλητος επισκέπτης. Από κείνες που συχνάζουνε οι Μονόκεροι σαν θέλουν να ξεδιψάσουν απ τα κρυστάλλινα νερά τους σαν γυρίζουνε από τα φανταστικά τους ταξίδια..
Και πουλιά πολύχρωμα, εξωτικά, που υφαίνουν τα τραγούδια τους που μιλάν για τα περασμένα μα και τα μελλούμενα. Που υμνούν τον ήλιο μα και το φεγγάρι, τον άνεμο και τη βροχή, που είναι χαρούμενα για ένα λόγο. Γιατί υπάρχουν και τραγουδάν..
Α και σκοτάδι υπάρχει μες το φως.. Πως θα μπορούσε αλλιώς.. Πεδία ξεχασμένων μαχών, άλλες νικηφόρες και άλλες χαμένες, στρωμένες από παλιές πανοπλίες, που το τοπίο τις αγκάλιασε.. Λουλούδια φυτρώνουν μέσα τους σαν να θέλουνε να τους ξαναδώσουνε ζωή, και ας είναι μια άλλη μορφή. Τρυφερά τις περιβάλλουν και τις καλύπτουν απ τη σκουριά και τη βροχή, και τις μετουσιώνουν σε κάτι διαφορετικό μα και οικείο συνάμα. Σε ένα σύμβολο παλιό που σαν να δείχνει πως κι ο θάνατος ζωή μπορεί να δώσει..
Τοπία έχει μυστικά που τα περιβάλλουνε ψηλά βουνά και απάτητα μονοπάτια που σιγοψιθυρίζουνε για στράτες που οδηγούν αλλού..
Και θηριά υπάρχουνε και παλιοί πολεμιστές που τα φυλάνε, και δράκοι, και ξωτικά, και εφιάλτες κι όνειρα. Όλα μονιασμένα είναι και φιλιωμένα με το πέρασμα των καιρών..
Και μιλάει ξάφνου ο πρόσγειος και λέει στο σύντροφο του.
Μα καλά πως το αντέχεις.; Κάθε νυχτιά όνειρα υφαίνεις, άυλα και αιθέρια, απ την ουσία σου τους δίνεις, και τα στέλνεις ταξιδέψουνε στα αστέρια και στις στεριές. Να δροσίσουνε την έρημο, να φωτίσουνε σκοτάδια, να ταξιδέψουνε με τον άνεμο και τα πουλιά. Και το αποτέλεσμα; Να μαραζώνουνε κάτω απ το αδιάφορο του ήλιου το φως. Μα επιμένεις και κάθε μέρα πιο όμορφα τα φτιάνεις, και πιο λαμπερά, και όλο και λιγότερο μοιάζει να γίνεται το είναι σου.. Μα δεν σταματάς.. Πως αντέχεις..;
Αυτή είναι η διαφορά μας του λέει ο εκπεσών. Για αυτό έγινες πρόσγειος καλέ μου, γιατί ξέχασες.. Πως όνειρα να κάνεις. Και να μην τα κρατάς για σένα από φόβο. Δεν σπαταλιέσαι σαν ονειρεύεσαι, ούτε σαν χαθούν αυτά που τολμάς να φανταστείς και να χαρίσεις.. Σαν μένεις εδώ κάτω, δεμένος με τη γη και απ τα νερά της λήθης και της σιγουριάς πιεις, σαν της ασφάλεια το στυφό καρπό γευτείς και εξαρτημένος γίνεις. Τότε χάνεσαι στα αλήθεια.. Γι αυτό αντέχω ακόμα, και ας μη μπορώ να πετάξω πια..
Τους βλέπω να συνταξιδεύουν στου μυαλού μου τα τοπία, μα δεν τους διακόπτω. Ξέρω πως τελικά θα βρουν το δικό τους μονοπάτι.
Και γω; Α εγώ είναι ώρα να βγω στα μονοπάτια αυτού του κόσμου, μες της νυχτιάς την γαλήνια ησυχία να βρω εκείνο. Εκείνο που στη στράτα του θέλω να χαθώ..
Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-05-2007 | |