Ψίθυροι Σιωπής Δημιουργός: Νεφελοβάτης Την αλήθεια μα και την πραγματικότητα, λένε κάποιοι για να δεις, χρειάζεται να καθαρίσεις το μυαλό από σκέψεις και φωνές, και ν αφουγκραστείς.. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Ξανά στη θάλασσα την τόσο οικεία μου ταξίδεψα εχθές. Μετά δύο μήνες.. Και με τον κόσμο μου να έχει προχωρήσει παραπέρα. Ελπίδες που πνίγηκαν, όνειρα που γύρισαν στον τόπο τους, αγάπη που ξέμεινε έξω απ του χρόνου τα απατηλά ποτάμια.. Κάτι που αρνήται να χαθεί, που μέσα απ το κενό που βρίσκομαι ζητάει φως για να τραφεί.. Κάτι που παλεύει να γεννηθεί, σκοτάδια να φωτίσει.. Και γω στη γαλάζια απεραντοσύνη της να χάνομαι..
Εκείνη σαν μετάξι απ τον έρωτα χαραγμένο, με υγρά φιλιά και πόθους να τη δροσίζουν. Με υποσχέσεις γεμάτη, και το πάθος του ήλιου για κείνη να κοκκινίζει τα νερά της.. Και ένα αεράκι να στέλνει να χαϊδέψει δέρμα και μαλλιά σαν τον απαλό των εραστών των ψίθυρο, που μόνο για την αγάπη τους ζούνε και ανασαίνουν.
Ήταν δικιά τους εκείνη η στιγμή. Τότε που ερυθροπόρφυρος εκείνος στην αγκαλιά της βυθίστηκε, και από την ένωσή τους άλλαξε χρώματα ο ουρανός. Και στην πλάση τα στείλανε, σαν νεογέννητα όνειρα, που χαρωπά με τα σύννεφα ταξιδεύαν. Για να θυμίσουν στις καρδιές πως δεν είναι όλα μαύρα κι άσπρα. Κι ας έρχεται η νυχτιά μετά.
Γεμάτη με κοσμήματα ειν και κείνη. Από άλλους ήλιους φωτισμένη. Από κόσμους αλαργινούς απόμακρους μα και οικείους τόσο..
Για να τους δεις χρειάζεται να φύγεις. Από της πόλης τα ψεύτικα τα φώτα. Στης μοναξιάς τα μονοπάτια να βαδίσεις τα δικά σου. Της καρδιάς σου τα τοπία να ψυαχανεμιστείς. Να θυμηθείς.. Και πιο πολύ να νιώσεις.
Πως ο πόνος της αγάπης, σαν τη νύχτα μπορεί να είναι.. Και κρατά για τόσο που για πάντα φαίνεται κάποιες φορές..
Μα έρχεται κι ο ήλιος κάθε πρωί, σκοτάδια για διώξει, όσο μακρινός, και λησμονημένος να φαίνεται στις 5 του χειμώνα το πρωί.. Όσο κι αν ο χειμώνας μέσα σου για πάντα να φαίνεται πως θα κρατάει πια..
Και πως η ζωή είναι γένους θηλυκού. Και είναι όμορφη.. Εμείς είναι που δεχόμαστε τις παρωπίδες που μας βάζουν, οικογένειες, κοινωνίες, φίλοι, γνωστοί και αρχηγοί. Με τη λογική την άλογη που μας μάθανε να ζούμε. Και άσχημη να τη λέμε..
Μια και ποτέ δε μας μάθανε το πιο σημαντικό. Α ναι θεωρητικά μας το πανε. Μα ποιος το ζει πραγματικά, ποιος το πιστεύει και να το κάνει αποφασίζει..; Ποιος για κείνο θα παλέψει..;
Για κείνο το τόσο απλό, το άπιαστο, που σε καλούπια να μπαίνει δε χωρά. Που μετρήσιμο δεν είναι. Που την ουσία που της ζωής μας καθορίζει.
Αυτό που στη γαλήνη μας να μας πάει μπορεί. Αυτό που κάθε μέρα το σκοτώνουμε με ένα κάρο εκλογικεύσεις, φοβίες, και συμβιβασμούς..
Ναι εκείνο το αρνημένο το συναίσθημα.. Που από μέσα μας μιλά..
Αφουγκράσου λέει.. Τον ψίθυρο της δικιάς σου της σιωπής. Κι όχι τις φωνές που σου βάλανε να ακούς.. Και κάνε αυτό που σου λέει, μια φορά εστω.. Μα κάντο..
Αυτό που σου λέει η καρδιά σου…
Κι ας πέφτεις στο κενό, σε τοίχους και σε λάκκους. Κι ας ματώνεις, κι ας πονάς μες του τίποτα τα σκοτάδια..
Γιατί έτσι μπορεί, σαν τον ήλιο και το φεγγάρι το δικό σου σαν θα δεις, εκείνο που ήρθε για να μείνει,
Να μην το προσπεράσεις…
Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-06-2007 | |