Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Δημιουργός: annaΤi, Αννα... (όχι του mw...)

Συχωρέστε μου το μετριότατο...μααα δυσκολεύομαι να γράψω τις τελευταίες μέρες...το στέλνω σχεδόν απαίδευτο,αλλά δεν μπορούσα να περιμένω άλλο...ήθελα να διαβάσω τα υπόλοιπα...;-)(δε θέλω επιείκεια,απλά να μη με βρίσετε..για τη βεβήλωση&για την έκτασή του.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

“ΠΟΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΣΤΡΟΦΗ;”


Εισαγωγή:

Ο χρόνος κυλά απλά,
αγχωτικά, συνηθισμένα
Μέχρι που απόφαση αλλαγής χαράζει
Αχός φωνής ψιθυρίζει,
άσε τα τετριμμένα
Κι ίσως η ζωή σου, αρχίσει να αλλάζει

Φωνή, σε τρυπά
και σε διαβρώνει
Εμμονή που ασταμάτητα σπρώχνει
Πιο ψηλά, πιο δυνατά,
στο είναι σου ριζώνει
Θυμήσου, το κόκαλο πονά σα μεγαλώνει

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η ιστορία:

Η μέσα σου φωτιά, ζητά
να ξεχειλίζει η κάθε μέρα
Μα ο δρόμος έχει στροφές, πύλες πολλές
Και σου είπαν μοναχά,
ένα πήγαινε πιο πέρα
Δίχως οδηγίες, οι ελπίδες σου λειψές

Χάραξε πορεία
κι αγάπα ό,τι διαλέγεις
Γλιστρά απ' το χέρι σου, της ζωής η βέρα
Για κάθε λιγοστή σου ευκαιρία
Υπερασπίσου όσα επιλέγεις
Πριν σκορπίσεις σε ανούσια βεγγέρα

Κι εσύ φωνάζεις
θέλω και μπορώ
μα πώς με ποιανού την εμπειρία
Με φόβο και με καημό
Ζυγίζω και μετρώ
Κάθε μέρα για μια κρυμμένη ελευθερία

Μα είναι άναρχος
αυτός ο αρχηγός σου
Κι έχεις μόνο καρδιά, ελπίδα, φόρα
Κι ένα του άδικου,
ένα “αγανακτώ” σου
Σαν κλάμα αιμάτινη είναι η μπόρα

Χαθήκαν οι φωνές,
χαθήκαν οι κανόνες
Της ζωής το μέτρο και το ζύγι
Οι ψυχές στο χιόνι,
γυμνές και μόνες
Αδράττουν το θέλω, πληρώνουν το νοίκι

Αγωνίζονται γι' αυτά
που να φτάσουν δε μπορούν
Τη μέρα που τις πήραν στο κυνήγι
Για τα λάθη που ήθελαν
να φτιάξουν πριν χαθούν
Και να κηδέψουν όσα είχαν ήδη γίνει

Μην ξεχνάς και διάβαζε
προσεχτικά τα μάτια
Της στιγμής χαμόγελα, μουδιασμένα
Μην επαναπαύεσαι
στων λέξεων τα χάδια
Η πείρα εμπιστεύεται, δυο λόγια φοβισμένα;

Μάλλον στη συνήθεια,
έφτασες να ξεχάσεις
Πως δύσκολα παλεύεις ό,τι αγαπάς
ψέματος παράταση, ηλίθια
στην σωτηρία, θα κλάψεις
στο θαύμα της ελπίδας που παρακαλάς

ʼλλος σ' ίδια συνέπεια
κατηγορεί, για ν' αποχάσει
Όσα δεν πίστεψε, με μια φριχτή του γεύση…
Στου εγώ του την ανέχεια
και στου σίγουρου την παύση
Αφήνει το επτά, δίχως παρόρμηση στο έξι

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Επίλογος:

“ʼδραξε τη μέρα”

Με το ξέρω, το νιώθω
και φώναζε το ξεχωρίζω
κι ας λείπει πάντα εκείνος ο τρόπος
Του ισορροπώ, που βοηθά
τα μέσα μου να ορίζω
Ρημαγμένος κι ας μείνω, της μάχης τόπος

Μην ξεχάσεις ποτέ
πόσα και όσα μπορείς
Πάλεψε με την χειρότερη των εκδοχών
Κράτα φυλαχτό
τη σύνεση και θα δεις
Το σκόρπισμα των πιο κρυφών σου ενοχών


“Το παντοτινό παιχνίδι συνεχίζεται
κι ίσως συνεισφέρεις μια στροφή.”
“Ποια θα είναι η δική σας στροφή;”

Βιασμός ψυχής
Βιασμός αρχών
Βιασμός ονείρων
Βιασμός του σήμερα
Βιασμός του χθες και του αύριο

“Ποια θα είναι η δική σας στροφή;”

Της λάθος εκτίμησης το ρήγμα,
“Ω καπετάνιε, καπετάνιε μου”
Τίποτα λιγότερο, μονάχα ένας εαυτός οδηγός
Εαυτέ και καπετάνιε μου
Χωλός είσαι θησαυρός
Μοναχός εσύ, της ζωής μου ο κοινωνός

“Ποια θα είναι η δική σoυ στροφή;”

Φωτιά, φωτιά,
Βάλε παντού κόκκινο αίμα
πυρκαγιά και φωτιά
Έστω στα ξύλα τα μισά
Αιμάτινη ψυχής τρελή μπόρα
Και στην πυρά
άλλη άναψε φωτιά
πυρόξανθη Ελπίδα, πήρες φόρα
ΦΩΤΙΑ!! ΦΩΤΙΑ!!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-10-2004