Ο Θεός, ο Ποιητής και η κολοκυθιά

Δημιουργός: cleopatra 69

(Δεν έχει κατηγορία "σουρρεαλισμός"!) Στο επεισόδιο αυτό δεν έχω βάλει 1 τέλος, αλλά 3. Προσωπικά μου αρέσουν και με αντιπροσωπεύουν και τα 3.Εσείς διαλέξτε αυτό που προτιμάτε!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Mʼ ένʼ ανυποψίαστο κοίταγμά μου
ανάμεσʼ απʼ τα κάγκελα της πόλης
να κι ένας πλανήτης μεσουρανίς

Μικρός, σφαιρικός σαν ζουμερό πορτοκάλι
αλλά κρυμμένος πίσω απ’ ένα μαύρο πέπλο
συνδυασμένο μ’ ένα απροσδιορίστου χρήσεως
μπανανοειδές ασημένιο αξεσουάρ

Ο Θεός έχει κέφια απόψε κι είπε να παίξει
ένα παλιό αγαπημένο παιχνίδι με τον Ποιητή:

Θ.: Στρογγυλός πλανήτης είπες, ε;
Π.: Εμ, σφαιρικός…
Θ.: Το ίδιο είναι.
Π.: Ναι, μα…
Θ.: Και γιατί να είναι πλανήτης;
Π.: Και τι να είναι δηλαδή;
Θ.: Πορτοκάλι.
Π.: Μοιάζει, αλλά δεν είναι.
Θ.: Και γιατί να μην είναι;
Π.: Ε, τώρα… Σιγή, νύχτα, αστέρια, ατμόσφαιρα… και τσουπ! Ένα πορτοκάλι;!
Δεν ταιριάζει… Ποιητικώς.
Θ.: Και τότε γιατί να μην είναι τόπι σαν κι αυτά που έδωσε ο καλός Θεός στους
Ανθρώπους για να παίζουν με τους Αγγέλους;


1 Π.: (μουρμουριστά) Α, ώστε δεν ξέρεις ότι είναι αλαζονικό να μιλάς για τον
εαυτό σου σε γ΄ ενικό, αλλιώς δε θα το έκανες…
Θ.: Τι είπες;
Π.: Τι να είπα;
Θ.: Τώρα την κολοκυθιά θα παίξουμε;
Π.: ;!


2 Π.: Δεν είναι, με τίποτα.
Θ.: Ποιητικώς ταιριάζει πάντως.
Π.: Ασυζητητί…
Θ.: Τι να είναι λοιπόν;
Π.: Aς είναι μπάλα μνήμης σαν του Νέβιλ*.
Θ.: Γιατί;
Π.: Για να σου θυμίσει ότι υπάρχω και κοιτώ τον ουρανό σου!

3 Π.: Oυφ, είναι πλανήτης. Γιατί δεν το δέχεσαι πως δεν μπορεί να είναι τίποτ’
άλλο απ’ τη Σελήνη;
Θ.: Και γιατί αυτό;
Π.: Διότι χθες έγραψα για ένα καράβι. Σήμερα πρέπει να έχω γράψει για έναν
πλανήτη, ώστε να μπορέσω αύριο να μπω στο καράβι και να ταξιδέψω
ως τη Σελήνη. Για να ‘μαι μεθαύριο ακόμα πιο κοντά στην αγκαλιά σου.


*Nέβιλ Λονγκμπότομ: Συμμαθητής του Χάρι Πότερ. Στο 1ο βιβλίο η γιαγιά χαρίζει στον ξεχασιάρη Νέβιλ μία μαγική «μπάλα μνήμης» η οποία αν κοκκινίσει όταν την πιάσεις σημαίνει πως κάτι έχεις ξεχάσει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-07-2007