Το σπαθί μου. Εκειίνο της Βαγδάτης. Της Αγάπη

Δημιουργός: kin, Γιωργος

Πολυ μακρυ δε λεω.Σχωρατε με, μα τα παμε αυτα.Εγω'μαι με τους πολεμισταδες, δεν ξερω απ'αυτα.Μια ιστορια ειπα μονο

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σας τα'πα φορες καμποσες
μα κι αλλες θα τα πω
Για το τσουρμο, για το ταξιδη
για το καραβι, μα και για το σπαθι
το δικο μου το σπαθι
οχι οχι το Δαμασκηνο.
Εκεινο της Βαγδατης
Με την ιστορια τη πονεμενη
Του γεροντα που'τανε νιος
Εγω σπαθι 'θελα
Ναν σκληρο, γερο και να σφαζει
ετσι 'ναι το σπαθι
σφαζει.. αιμα χυνει
Ενα τετοιο ηθελα και εγω
Κουρσαρους για να σφαξω
κεινους, και τα στοιχεια τους,
κεινα που μεσα μας τα χωσαν
ρουφιανους του διαολου, εγω τους λεω
Τα στειλανε και κεινα ηρθαν
μεσα μας χωθηκαν, μα οχι στη ψυχη
Δεν το μπορεσαν εκει
τους ειπαν οι γιατροι..
"Δεν υπαρχει η ψυχη, της φαντασιας γενα ειναι"
Λαθος τους μεγαλο....
κι ετσι τα στειλαν στο μυαλο
να εκει τα χωσαν
τα ειδα
τα καρφωσα
μα εκεινα ακομα ζουνε
μιλιουνια
Να γιαυτο το θελω,
το σπαθι το φονικο
του σφαχτη εργαλειο
της μαχης συντροφο και της ζωης καταρα
κεινα να σκοτωνω
ολα
ολα
ετσι κινησα το σπαθι, για νά βρω
μα που αλλου?
στη Δαμασκο
μονο εκει
εκει που χουν τ'ατσαλι το γερο
αιωνες δουλεμενο
Με το θυμο το χτυπαγαν,
στο αιμα τους το σβηναν
ξεραν αυτοι..
μαστοροι στο ατσαλι
ολοι
μα ολοι
τους ειδα σου λεωω
μεχρι και τα μικρα παιδια
στις πισω τις αυλες
και κεινα σπαθακια φτιαχναν
ατσαλινα, καλα
να, το λεν' και τα βιβλια
οι γραφες
τα ειδα...
ετσι εψαξα παντου
στη Δαμασκο, στη πολη ολη
σπαθι για μενα νάβρω
Το καλο,
το πιο καλο,
το φονικο,
του σφαχτη εργαλειο,
της μαχης συντροφο και της ζωης καταρα
Μα κοπανος δεν ημουν
Μη κοιτας που βριζω
που δε ξερω γραμματα και αλλα,
απο μαχες ξερω
κι απο οπλα
εγω θελα σπαθι,
τα στοιχεια μου να σκοτωσει
οχι αλλους
Εγω 'θελα στο μυαλο μου να το μπηξω
μα να σφαξω κεινα
τα στοιχεια
οχι εμενα
Το σκεφτηκα καλα
κι απο δω, κι απο κει..
γεναιος δε λεω, στη μαχη πρωτος
μα τ'ατσαλι, στο μυαλο μου να το μπηξω.....
μου πεφτε βαρυ
το σκεφτηκα ξανα, το ζυγισα
Δε θελω ατσαλινο σπαθι
Αστ' αυτο για κεινους
Εγω θελω κεινο το σπαθι..
κεινο που τα στοιχεια μου θα σκοτωσει
Μα οχι εμενα
να μ'αγαπαει θελω
Της Αγαπης το σπαθι, ειν' αυτο που θελω
Εψαξα ξανα..
τη Δαμασκο απ' ακρη σ'ακρη ολη
μα τιποτα..
τιποτα σου λεωω..
εκεινοι ξερουν απ'ατσαλια,
μαστοροι πρωτοι
μα τα πα'με αυτα,
εγω θελω της αγαπης το σπαθι
και τουτοι εδω,
την αγαπη δε τη ξερουν
(ξερουνε και τουτοι μα εγω θελω τους μαστορους)
Και ετσι κινησα, κει περα για να παω
ξερεις τωρα...
ξερεις πως...
καβαλα σε δυο στιχους
να ετσι παντα παω..

Και φτασα εκει
Εκει που δε ξερουν το σπαθι να φτιανουν
(καλοι ειναι και τουτοι, μα οχι οι μαστοροι)
Εκει που ξερουν απ'αγαπη
κι απο πονο
μα οχι το δικο μου, της Δαμασκου,
οχι του πολεμου τον πονο
μπερδευονται πολυ, μα ειναι αλλος
πρωτοξαδερφος εκεινου
κεινος του πολεμου γιος
τουτος γιος της κορης,
της Αγαπης
Ετσι εφτασα εδω
Στη Βαγδατη
Του Ερωτα βασιλειο
Καστρο της Αγαπης
Φωλια μοναδικη για κεινους π'αγαπανε

Δε βαριεσε...
για τουτα ειμαι δω εγω?
Με τους πολεμισταδες ειμαι
Οχι ο πριγκιπας ο καλος
οχι εκεινος που για τη καλη του κεφαλια παιρνη
εγω ειμαι απο τους αλλους
τους βρωμερους
αλλος ειναι ο καλος
εγω ειμαι μονο να..
ο κακος κι ο ασχημος
μα 'ναι δουλεια που να γινει πρεπει
τα στοιχεια να βρω, να τα σφαξω ολα
τα πα'με αυτα, τσουρμο ειμαστε
ο καθεις στη θεση του

Τ'αρχισα το ψαξιμο, αμεσως..
(με κεινα,
τα πηγαινελα, Δαμασκο-Βαγδατη
χρονο πολυ ειχα χασει)
Αρχισα αμεσως
Εψαξα τους γυφτους ολους
(οχι εκεινους του μυαλου μας
τους αλλους των σπαθιων μαστορους)
Μα του κακου...
δε γινεται μου λεγαν
ολοι το ιδιο
η Αγαπη σε σπαθι δε μπαινει
ειναι να 'γαπα και να πονα
δε σκοτωνει, μητε πεθαινει

Φορτωσα, να τα παιρνω αρχισα
δε με ειδανε καλα ετουτοι
μονο τον ασχημο ειχαν δει
κατσε να δουν και τον κακο..

Τον βουτηξα τον ενα
απ τα πετα τονε γραπωσα
τον κολησα στο τοιχο
γραπωσα και το σπαθι
(εκεινο το παλιο,
που στο σεντουκι τωρα εχω,
εκεινο το Δαμασκηνο)
στο λαιμο του το μπηξα
μα οχι να πεθανει

"Ακου δω ρε παλιοτομαρο,
σκυλας γενημα, διαολου γιε.
Εγω 'μαι δω σπαθι για νά βρω
και θα το βρώ.
Και θα'ναι απ' αγαπη,
στο μυαλο μου να το μπηξω
γιατι κει μεσα γω,
τ'ατσαλι δε το βανω
Κι αν δεν εγινε ποτε
αν κανεις δε το 'χει φτιαξει,
εσυ τωρα θα το καμεις
και καμωμενο απ'αγαπη.
Κι οσο για υλικο μη σκιαζεσαι
εχει οσο θελεις κι αλλο τοσο
γιατι ειμαστε εδω,
στου Ερωτα βασιλειο,
καστρο της Αγαπης
Στη Βαγδατη

Τι να κανει ο φουκαρας..
με το σπαθι μπηγμενο στο λαιμο,
ας ελεγε και οχι
Δε λεω προσπαθησε
πηρε τα καμινια, τα φυσερα
τα σφυρια και τα αμονια
κι αρχισε
εβαλε και το υλικο
εκεινη..
την αγαπη
ξερεις τωρα
Απο κεινα τα παιδια,
στη διπλα την αυλη
το αγορι και τη κορη
κεινα που για ματια ειχαν ηλιους
κεινα που κανανε τη πολη τουτη πιο ζεστη
και γινηκε η Βαγδατη στο κοσμο ξακουστη

Την εβαλε τη αγαπη...
και τη μαστορια...
μα του κακου..
τιποτα..
το σπαθι εγινε
το ειδα
το πηρα το δοκιμασα
στο μυαλο το εμπηξα
μα τιποτα
σα χαδι ητανε
δε σκοτωνε
μου το χε πει ο γυφτος
δε λεω μου το χε πει
"η Αγαπη σε σπαθι δε μπαινει
ειναι να 'γαπα και να πονα
δε σκοτωνει, μητε πεθαινει"

Τι να κανα, τον αφησα και τουτον
τον ερμο...
το μπελα του βρηκε διχως λογο
Το σκεφτηκα ξανα
εγω το σπαθι μου το θελα
το χρειαζομουν
σπαθι να μπηξω στο μυαλο μου
Μα να σφαξω τα στοιχεια
οχι εμενα
Το βαλα να παρει μπρος
εκεινο.. το μυαλο
ξερεις τωρα.. δεν ειναι σοι
μα για μαχες, οπλα κι αλλα τετοια,
ειναι πρωτο
ετσι το βρηκα
δε θελει αγαπη το σπαθι
θελει μα οχι τουτη.
θελει την αλλη,
τη πονεμενη την αγαπη
του γερου που'τανε νιος

Εψαξα πολυ, ξανα...
μα στην ιδια πολη
στου Ερωτα βασιλειο,
καστρο της Αγαπης
Στη Βαγδατη

Και τον ηβρα
το γερο που'τανε νιος
το νιο που 'τανε ορφανος
(π'αγαπαγε τη κορη)
της μανας τον μονακριβο,
του εμπορου Γιος
μα πριν πεθανουν..
μετα ηταν ο νιος, ο ορφανος
π'αγαπαγε τη κορη,
του βασιληα τη κορη
που δοσμενη ειχε κεινη
σ άλλονα, πριγκιπα τρανο
απο τα ξωτικα τα μερη
με χρηματα και ρουχα και στολιδια
και μεσ τ'αρματα στρατο

Δεν του την εδωσε τη κορη
τον τσακισε τον νιο
και κεινη
τη κλειδωσε, την εδεσε..
μη τυχον του φυγει
την ηξερε, την ειχε δει
τρελλη κι αποτρελλη
θα το σκαγε στο νιο να παει

Κι ο νιος, που τωρα ειναι γεροντας,
μα τοτε νιος
με καρδια ζεστη και το μυαλο ξυραφι
το βαλε σκοπο,
εκεινη να τη κλεψη
Δε σκιαχτηκε
ουτε απτο βασιληα
ουτε απ τον πριγκηπα
κεινο με το στρατο
τον μεσ τ'αρματα
Αληθεια σου λεω,
δε σκιαχτηκε
ηταν παλικαρι
Το ειδα σου λεωω
Στα ματια του.Το ειδα

Τουτος, για φορα πρωτη και μοναδικη
σκεφτηκε να φτιαξη
του πονου το σπαθι
της αγαπης...

Και τ'αρχισε μα..
δυσκολο πραμα, γιος εμπορου βλεπεις
Την εμαθε τη τεχνη
βρηκε και υλικα..
ειχε και τα δικα του..
μα πηρε χρονο πολυ,
κι εκεινος εγινε γεροντας, ο νιος
κι εκεινη του πριγκιπα στολιδι,
του καημου πριγκιπισα.
Του δικου της...
και του δικου του...

Κεινη πεθανε
μα οχι απο τα χρονια
απο αρωστεια οχι
ουτε απο καρφωμα
μητε απο δακρυα στερεψε
Μα να.. απ τη ψυχη..
λαβωματιες πολλες
ξερεις τωρα...
ενα τσουρμο ειμαστε..
τους εχουμε δει να ερχονται..
πολλες φορες
εκεινους τους κουρσαρους
μας καρφωνουν μα χτυπουν
μας μαχαιρωνουν
μα τους νικουμε παντα
τους κυνηγαμε, τον κωλο τους κλωτσαμε
Μα οχι ετσι
με λαβωματιες.
Δικες τους, και δικες μας
Εμεις ομως..
εχουμε τους μαγερους..
φτιανουν το γλυκο,
τη ψυχη να γειανουν
μεχρι το αλλο ριζικο

Μα εκεινη τιποτα
μαγερους ειχε κι αυτη
δε λεω..
μα ξερεις τι φτιανανε
εκεινα τα αλλα
τα γλυκα, τα αλμυρα,
εκεινα για την κοιλια
οχι της καρδιας και της ψυχης
οχι τουτα τα δικα μας
και δεν εγειανε ποτε
καθε μαχη, μια λαβωματια
καθε λαβωματια, ενας θανατος
μεχρι τελους

Πηγε κι ο νιος, που τωρα ειναι γεροντας
Πηγε κει περα να τη δει..
τη πεθαμενη..
κεινη τη δικη του.
Τη Δικη του

Την εφτιαξε, τη στολισε,
κει περα που θα παει,
π'αλλονα θα βρει..
να ναι ομορφη για κεινον
σα νατανε αυτος
ο νιος, που γεροντας ητανε
Ολα της τα δωσε μαζι.
τα καλουδια και τη προικα
Μονο ενα κρατησε
τα δακρυα..
εκεινα
τα Δικα της
Οχι οτι τα θελε
οχι να τα παρει
Μονο να..
να μην εχει
κει περα που θα παει
δακρυα να μην εχει
το κλαμα να μη ξανάδει η καλη του
Ποτε.

Δε τα πεταξε, τα κρατησε
Μη τυχον κανεις και τα βρει
και τα παει, εκει στη καλη του
σε μπουκαλι τα΄βαλε,
μικρο,
παλιο,
της μανας φυλαχτο

Κι οταν μετα, χρονια πολλα
το σπαθι το χε φτιαξει..
(Ηταν αργα δε λεω,
μα εκεινος το θελε,
στη θαλασσα να βγει
κουρσαρους να σκοτωνει.
εκεινους...
που "φαγαν" τη καλη του)
Μα γερασε, το κορμι ζαρωσε
Ναι ψυχη λιονταρι, δε λεω
μυαλο ξυραφι ακομα
Μα το σπαθι θελει χερι
χερι δυνατο, να σα το δικο μου

Ετσι κεινος το δωσε σε μενα
εκεινους για να σφαξω
εκεινους και τα στοιχεια μου,
τα δικα του,
τα δικα σου...

Ετσι και γω κεινο θα το δωσω
σαν τα χρονια ερθουνε,
σαν με πλακωσουν
σαν το σπαθι δε θα μπορω,
αλλο να σηκωσω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-11-2004