Φιρμάνια λησμονιάς

Δημιουργός: ivikos

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τόσο θλιμμένη ανατολή ποτέ μου δεν ξανάδα
που τύπωσες στο βλέμμα σου με το αναφιλητό,
ανατολή απαράλλαχτη με ατίθαση φοράδα,
που αγάπης στάχυα ανέμιζε στο ποδοβολητό

και το φιλί σου έμοιαζε με ανήμπορη λεχώνα
τον κόσμο που βλεφάριζε, γεμάτη ενοχές
ο έρωτας κι η λησμονιά σ’ αιώνια αγώνα,
που ‘χει μυριάδες θύματα με ανήμπορες ψυχές.

Κερματισμένο και το χτες που ανέμιζες σαν φάρο
και στα λιμάνια της καρδιάς έστελνες πειρατές,
που να ‘βρω κόκκινο φαρί να ‘ρθώ για να σε πάρω
που έχω φιρμάνια λησμονιάς, και διαταγές ρητές,

μα κι ο όρκος σου μου φάνταζε κομμένη αντηρίδα
που ‘χει βουλιάξει οριστικά σε πέλαγο βαθύ,
με τσακισμένη την Αργώ, πώς νά ’βγω στην Κολχίδα
που στο φιλί το ξέπνοο η αγάπη έχει χαθεί.

Και μια αέναη συννεφιά στα βάθη τ’ ουρανού σου
σκέπαζε την απόλυτη άρνηση, μη φανεί.
Μα είχες κάνει ευλογιά τα κρίματα στο νου σου
κι έμπαινες στα συμπόσια με άγιου περγαμηνή.

Θα ‘ρθώ λοιπόν στερνή φορά, το ικρίωμα να στήσω
κι αν βρω στο συναπάντημα αστέρες αναιδείς
με λησμονιάς φασκόμηλο θα σ’ αποχαιρετήσω
και θα χαθώ στις νύχτες μου να μη με ξαναδείς


12. 09. 07

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-09-2007