Ωμά Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [B]Τι κι αν σε λένε Πόπη ή Ελένη ή Μαρία ή Αγία Σοφία, τι κι αν μένεις Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βουκουρέστι, Σόφια, Βελιγράδι, τι κι αν έχεις μάτια πλάνα σαν αεροπλάνα, μπλε, γαλάζια, καστανά, βοοειδή, τι κι αν ψηφίζεις δεξιά, αριστερά, κέντρο, απόκεντρο, παράκεντρο, επίκεντρο, χούντα. Μου φτάνει που είσαι ένα τρυφερό κοριτσάκι, γιατί σε σχέση με μένα τον πορνόγερο, μόνο ως κοριτσάκι θα μπορούσα να σε δω, κι αν είσαι δεκαεννέα, εικοσιένα, τριανταμία, σαρανταδύο, αρκεί που δε θα ‘χεις παραδώσει, παραδόπιστα, την παρθενιά σου σε προηγούμενο εραστή, τυχάρπαστο ευκατάστατο ρακοσυλλέκτη νεανίδων, τίμιο εργατοϋπάλληλο δουλευταρά χαμάλη στα χαφτεία. Μου φτάνει να είσαι ακόμα ένα κοριτσάκι, όπως σε πόθησα τόσο τα περασμένα καλοκαίρια και τους παγωμένους χειμώνες, κι ας μη σε έχω αντικρύσει ακόμα στα μάτια μου. Βασικά κοίτα, μπορεί και να αντιμετωπίζω προβλήματα στύσης, τουλάχιστον τους τελευταίους μήνες παρατηρώ απώλειες στην διάρκεια της καυλωμάρας μου, αλλά αυτό πιθανόν να οφείλεται στο στρες, στο ψες, στο προχθές, στο νέφος, στο σέκος, στα τσιγάρα, στα φουγάρα, μπορεί και να οφείλεται στις υπερβολικές δόσεις αυνανισμού, αλλά όπως και να ‘χει λύνεται με θεραπευτική αγωγή και χαλάρωση. Με κατηγόρησαν για μισογύνη, μισογδύνη, μισάνθρωπο, θεάνθρωπο, θεατράνθρωπο, χιονάνθρωπο, μου πρόσαψαν χίλιες δυο κατηγορίες διαβάζοντας τα κείμενά μου, όπως τούτο, αλλά πούστεψέ με δεν είμαι gay, ούτε ο κόσμος μου φταίει, ούτε η κοινωνία μου φταίει, ούτε οι οδηγοί που κορνάρουν αφηνιασμένοι στους δρόμους μου φταίνε, ούτε τα μηχανάκια που σφηνώνονται ανάμεσα στους καθρέπτες μου φταίνε, ούτε η τσέπη μου που συνήθως είναι άδεια μου φταίει, ούτε τα αχρησιμοποίητα προφυλακτικά που φυλάω στο συρτάρι μου φταίνε. Το σύστημα φταίει. Γιατί όλα κοριτσάκι μου αρχίζουν και τελειώνουν από το σύστημα το ένοχο, που τραγουδήθηκε κι απ’ τον Στέλιο, που έγινε αποδεκτό από τον κοινό νου σαν η αναπόφευκτη επιλογή του κάθ’ ενός μας. Δε λέω, θα ‘θελα να ‘μουν αυτοκόλλητο στις σόλες των all stars σου τώρα, μα κοίτα, κι αυτό απόρροια του συστήματος είναι, μη με παρεξηγείς. Άλλοι με αναγκάζουν να επιθυμώ διακαώς αυτή την ουτοπία. Κι αυτό που πάντα αποζητούσα πριν φύγω απ’ τον μάταιο τούτο κόσμο, σαν άλλος καθηγητής Λιαντίνης, ορίζοντας μάλιστα επ’ ακριβώς τόπο και χρόνο φυγής και κρατώντας τον μυστικό όχι για επτά αλλά για εκατόν δεκαεπτά συναπτά έτη, ήταν να με αφήσεις να γλύψω το τελευταίο σημείο του κορμιού σου που ακουμπά στη Γη, εκεί όπου οι ακροδέκτες του σώματός σου, τέμνουν παράλληλα ή διαγώνια τις νοητές ευθείες της ουτοπίας που διάλεξα. Έχω εξήγηση σοβαρή για όλα αυτά, δε τα ‘βγαλα τυχαία, μοιραία, στην προκυμαία. Δε στο ζητώ σα χάρη, αλλά σαν τελευταία επιθυμία, λίγο πριν ή λίγο μετά τη σεξουαλική πράξη, όπου γι’ αυτήν τόσα χρόνια πάλευα με τους δαίμονες και τα δαιμόνια, σαν Οδυσσέας, σαν Προμηθέας, σαν Δον Κιχώτης, σαν Ιβανόης, σαν Μεγαλέξανδρος, σαν Μαγγελάνος, σαν κορμοράνος, σα ναυαγός που βρέθηκε στα σκαλοπάτια σου νηστικός και διψασμένος για ένα κουκουλονοσεντοπήδημα. Στο τσακ-μπαμ και στο τσακίρ κέφι δηλαδή, αρκεί όπως προείπα να είμαι ήρεμος, γαλήνιος, πράος, ανέκφραστος, άκαμπτος, άλαλος, ακούνητος, ακλόνητος, νεκρός απ’ το χαριστικό φιλί σου. Μαζί σου και στην κόλαση κοριτσάκι μου και στ’ αρχίδια μου αν σε λένε Καλλιόπη, Ευλαμπία, Πολυξένη, Νατάσσα, Αθηνά. Εγώ θα σε φωνάζω “μωρό μου”. Μόνο που θα σου πω τούτο ακόμα, πάντα έψαχνα για την απόλυτη Μαρία. Άκουσα όμως, πως μόνο μια Μαρία - φαίνεται το’ χει τ’ όνομα – μπορεί να διαθέτει όλες αυτές τις χάρες που περιέγραψα και που ζητούσα απ’ τη ζωή να μου χαρίσει. Κι αντί αυτού, πήρα γι’ αντάλλαγμα απ’ τη ζωή, μια πεθαμένη στύση. Κι έτσι θα σε γυρέψω, γιατί ξέρω πως κάπου εκεί μέσα, εκεί έξω, παραέξω, παραμέσα, είσαι στημένη και με περιμένεις να επιστρέψω στην πατρίδα ..... φωνάζοντας Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-09-2007 |