Της ξαστεριάς το φουστάνι

Δημιουργός: sympathy, Στέλλα Πάνου

''Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα''

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μαύρο ραβδάκι που...ξηλώνει της ξαστεριάς το φουστάνι
κι άσπρο γυαλί να χαρακώνει τ'ουρανού την παλάμη
Εκεί οι γιορτές, τα καρναβάλια, θά'χουν όλα τελειώσει
και στα μαλλιά μας ανεμώνες θά'χουν τώρα φυτρώσει


Κάθε αντίο που θα λέμε, μοναξιά θα μυρίζει
και των ονείρων η ρόδα, ανάποδα θα γυρίζει
Πληγή που αίμα δε στάζει κι η καρδιά θα στερεύει
Νά'ρχεται μόνο ο ήλιος, λίγη χαρά για να κλέβει


Κι από τα μάτια μας που τώρα πια σαν πριν δεν κοιτάνε,
κρυμμένα δάκρυα-παιδιά νοσταλγικά θα κυλάνε
Κοίτα τα χέρια σου που τώρα σαν νεκρά έχουν πέσει
Κλείνω τα μάτια και μαθαίνω λάθος σκοπός να μ'αρέσει


Θα λάμπεις όλο και πιο λίγο, σα φεγγάρι στη χάση
Κι ο καταρράκτης ο λυγμός που δεν μπορεί να ξεσπάσει...
'Ωσπου η κραυγή μου ένα πρω'ί' τον κόσμο να πλημμυρίσει
κι η ασημόδετη αγκαλιά του αδειανή θα ξυπνήσει


Πηγάδι, μαύρο σκοτάδι κι απύθμενος ο βυθός του
Στερνή κατάρα σ'αυτούς που ως τώρα στέκονταν μπρος του
Ζωή και χρώμα και γέλιο: η οπτασία πριν πεθάνει
το μέτωπό σου αγκαλιάζει σα ματωμένο στεφάνι.


Μαύρο κρασί να προσφέρω, σ'αγγέλους που δεν υπάρχουν
Απ'τα φιλιά των κυμάτων στο γκρίζο σώμα του βράχου
Χνούδι, ανοιξιάτικο νήμα, νέα ουτοπία να υφάνει
Μαύρο ραβδάκι που...στολίζει της ξαστεριάς το φουστάνι.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-10-2007