Μνημοσύνη

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Μητέρα των μουσών (κόρες Διός), μούσα και αυτή. Επιτρέψτε μου ένα φανταστικό διάλογο. Στη σφαίρα της Φωτός. Κλειώ της κιθάρας και της Ιστορίας.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Μες τους απατηλούς καιρούς σου
βρες ξεχασμένους ουρανούς σου
στρώνω ένα λευκό χαλί, δάφνες…
Ποιος τάχα μας καλεί;[/I]


Απόψε λέω πιο ψηλά να ανεβούμε.
Στην αγκαλιά της μουσικής ν’ ανυψωθούμε.
Με μια υπέρβαση ίσως ν’ ανταμωθούμε.
Βλέπω παράθυρο… το ‘χουν αφήσει… λίγο ανοικτό…
Βουτώ, πετάω με το μεγάλο.. χαρταετό.

Μάθημα πτήσης έχω απόψε μες το φως
συμμαθητές βλέπω να φθάνουν ανελλιπώς.
Άνθρωποι μόνοι απ’ του πλανήτη τις πέντε αιχμές.
Σ’ ουράνιο θόλο δασκάλες έχω δυο θεές.

Φτάσανε όλοι αφού διανύσαν διαδρομές
σπασμένες έχουν τις αλυσίδες στο πέλμα, δες...
Είχα θυσιάσει μια ιδέα για ένα ευρώ
στο πλάι τώρα η Μνημοσύνη και η Κλειώ.
Μούσα κι εκείνη και με ζυγώνει με βήμα αργό
πατά ανάλαφρα με έναν τρόπο πνευματικό.

-Κι εσύ είσαι μούσα, μοιάζεις μητέρα, μείνε εδώ.
-Χρώμα δεμένο δεν έχει η αγάπη γιατί είναι φως.
Γαλάζιο ή άσπρο, κόκκινο, κίτρινο πάντα εντός.
-Για την ψυχή μου πελάγη ψάχνω, κεντώ ουρανούς
μα τη φωνή μου την δώσαν’ τ’ άστρα στους αετούς.
Μαζί με σένα τον φθόγγο βρήκα τον θεϊκό
για να μιλήσω με έναν λόγο πιο αληθινό.
-Στης μουσικής τους ουρανούς ψυχές χαθήκανε
μα στο πεντάγραμμο μαζί ξαναβρεθήκανε.
Δίπλα στο Σολ, κλειδί του Φα κι η Αρμονία.
καθώς εκπλήρωσες πια την ποινή, την τιμωρία.

Και μαζεύτηκαν τα παιδιά γύρω απ’ τη λύρα
και στου Ορφέα την αυλή μια χορωδία.
Άλτο, σοπράνο και πιο εκεί δυο τενόροι.
Αέρινοι κι ονειρικοί του ταξιδιού οι λώροι.

Ψυχή μου ψάχνω, λάθη διαγράφω και κολυμπώ.
Δρόμο αρχίζω για να σε βρω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-10-2007