Περιφραστικό επιφώνημα

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Για το λίγο, το πολύ, το ποτέ και το τώρα…

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ναι, πέταξα ψηλά
Λουλούδι ανθίζει φθινόπωρα
Μ’ ένα δάχτυλο κεντρί τρυπώ
πλάγιο φως και σταλάζει
μέσα-μέσα, βαθειά
Αναλώθηκαν νύχτες σκληρές
κι ο ύπνος τόσο περιζήτητος
Ίαμα, ίαμα σκότους περιβάλλει με
Θερμαίνω πουπουλένια μικρά αθώα
ελιξίρια άλγους

Ένα, δύο, τρία και μισό. Πουλιά
κοιμούνται σε σύρματα αγωγούς
επικοινωνίας και υψηλής τάσεως ευχαρίστηση
Έχω να βγω καιρό απ’ τα μάτια της σκέψης μου
Νωρίς κι αν ήταν, ηχούσαν τα καλέσματα

Που πάτε;
Περάσατε από τη θέα των ονείρων μου;
Αφήσατε το φυλλαράκι σας να πέσει
στο φθινόπωρό μου;

Με ταξιδεύει, διαρκώς με χάνει
αυτό το πλησίασμα
Όχι τόσο κοντά –ανάσα μου– θέλω απόσταση
Να βλέπω, να φθείρω, να ελπίζω
Το κεντρί της μέλισσας –τα πόδια όχι–
μοιράζει υλικό πόνου, θανάτου
Έαρ κομίζω, αντιφώνησε, σε κλίμα βαρύ, το άλλο
Ασθμαίνουν οι παλμοί
Η σφαίρα ελήφθη

Μη, μη σταλάζεις κόκκινο στο μαύρο
ρουφάει και χάνεται
ατόφια του η λάμψη
Χαίρε εσύ, ο γεννημένος από μένα
κι ο λώρος σου, το αόρατο κλάμα
«Παν κλάμα», που λέει κι η που αγαπώ

Ναι, για σένα οι ακατάληπτες εποχές
Δεν ήρθαν να ζεστάνουν τις ασυμμετρίες μας
Φέγγουν χλωμούς ανθρώπους
επιβάτες της πήλινης ύλης μου
Στης πύλης μου τα διόδια –αρθρόποδα–
φτερωτά αλλεπάλληλα αγρίμια

Κι αν, λέω αν
αντιστοιχίσουμε τα καθημερινά στα αιώνια
θα γελάει μαζί μας κι η ανάγκη
και τα όνειρα

Και πάλι εκδιωχθέντες θα προσκυνήσουμε
τα κουρασμένα γόνατα της ανηφόρας
Γιατί μ’ αρέσει ν’ αντιστέκομαι στο «έτσι» των καιρών
Τι πιο έγκυρο απ’ το τώρα;
Τι πιο άπιαστο απ’ το αύριο;
Τι πιο ληγμένο απ’ το πάντα;

Κι αυτό, είναι υπόσχεση

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-11-2007