Ακρωτηρι-ασμοί

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Αυτό δεν είναι ένα φανταστικό ποίημα, είναι ένα ποίημα φάντασμα... καλημέρα σας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Πολύ μιλάς- πολύ κλαις (Πομάκικη παροιμία)[/I]


Ίσως δειλά –σίγουρα μόνη– στέκει
στ’ ακρωτήρι στα κατάλευκα μάρμαρα
αδειανή πλατεία
ξεναγώντας ένα όνειρο
Καλοκαίρι του 2000 [νομίζω]
Απαστράπτον φως, ανακλαστικές επιφάνειες
δέρνουν τα μάτια, τα σφαλίζουν
με τον ήλιο ανελέητο, καυτή ανάσα να χαϊδεύει
Ρώταγε στ’ όνειρο
“Για ποια πατρίδα κλαίει αυτός ο ναύτης;
Άγαλμα –τόσα χρόνια– κλαίει;”

Μη, την απάντηση γυρεύεις
από χείλη βαλσαμωμένα στο χτες

Της καρδιάς μου χαμηλά τα σύννεφα
μα δεν ωφέλησε
Το γαλάζιο υπερίσχυσε του φωτός
Χειμώνας τώρα
Στο κατάμονο μαρμάρινο εδώλιο
και στο κλάμα εκείνου του ναύτη
σκάνε απειλητικά καιροί κι αγριεύει
η μοναξιά του περιπάτου

Δε με κρατάει τίποτα πια εδώ
Ξένα τα μάτια μου και δεν κατάφεραν
να ορμηνέψουν αυτό το σώμα
να μη στέκει αντίκρυ στα βάραθρα
να μην κρεμάει βαρίδια επιφύλαξης
να μπορεί να ζητάει

Άτεγκτη μακρινή μου ύλη
Πούθ’ απωλέστηκε το θείο δώρο σου;
Στα λίθινα λιβάδια της απόγνωσης
μάζεψα τα κοχύλια της νυκτός
κι ακούω να σφυρίζει το πέλαγος
μέσα στο ηχείο του νου, πλημμυρίδα
Νανούρισμα της άμορφης ψυχής μου
Ταξιδιώτης ο προορισμός
άστατος

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-12-2007