η κατσαρίδα

Δημιουργός: Paxatouridis

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήμουν για κονιάκ
έβρεχε
περίμενα τον φίλο μου
έβρεχε
και κοιτούσα έξω στο τζάμι τους περαστικούς
που περνούσαν.

Μελό ε;

Ένιωσα νεκρός τελείως
είχα κολλήσει το προσωπό μου εκεί.


Δεν δουλεύω, δεν εργάζομαι, δεν συμμετέχω, δεν μοιράζομαι πολλά πράγματα, δεν πιστεύω,
θέλω να πεθάνει ο Άλλος στις 19 για να έχω όλη τη βδομάδα,
Δεν φοβάμαι, πρώτα η οργή, μετά η θέληση, μετά η συμφωνία με το κατεστημένο.Μετά απλά είσαι νεκρός, είναι πιο εύκολα.

Δεν το έκανα ακόμη.
Μπορεί να το κάνω.

Φοβάμαι πάρα πολλά πράγματα, πράγματα που αρκούν για να νιώθω καλλιτέχνης,
βλαμμένος και αμφισβητούμενος καργιόλης
που κανείς δεν ξέρει τι επιδιώκει,
βλέποντας αυτήν την τεράστια σκιά να αιωρείται : πάνω του το σκοινί, δίπλα του το παρελθόν κλπ,κλπ...

Φοβάμαι.

Απλά φοβάμαι.
Δεν είναι κάτι τραγικό.
Και ποτέ δεν ήταν.
Συνέχεια φοβάμαι

Τις κατσαρίδες και τις κρεμάστρες ας πούμε,
τη μαλακία που δέρνει ανθρώπους
αλοίμονους και μη,
τον μηδενισμό της παγκοσμιοποίησης
και την ελιά στο εξοχικό των γονιών μου,
που την σκοτώσανε για να βάλουν ένα τσιμεντένιο παγκάκι
με θέα την επόμενη ελιά που στέκεται ακόμη.

Για να καταλάβεις, ένας παπάρας γείτονας όταν ήμουν μικρός, μας είχε δει με το κορίτσι μου να χαράζουμε τα ονόματά μας και φώναξε τον πατέρα μου.

Ο ίδιος άνθρωπος που έκανε το τσιμεντένιο παγκάκι.



δεν νιώθεις σαν κατσαρίδα όταν σου λεν πως θα κατέβουν σε απεργία
κι εσύ δεν απεργείς, γιατί δεν δουλεύεις ή δεν θέλεις να δουλέψεις;

η απλά πως δουλεύοντας, αυτό το γεγονός σε αφήνει παγερά αδιάφορο;
ή απλα
εκείνο που έλεγες μικρός ,
εκείνο το θελημένο γαμώτο
που θα έπρεπε να σε κρατάει μακριά από τη σήψη...

πως δεν θα γίνεις σαν αυτούς
''εγώ δεν θα μεγαλώσω για να γίνω σάπιος.''

Θάφτηκε γιατί το προτιμάς από την ανεξαρτησία;
Θάφτηκε τόσο σταδιακά, που δεν βλέπουμε πια που είναι.

Μας το θυμίζουν ποιητές, μα δεν είναι αρκετό.
Τίποτα δεν είναι αρκετο πια, αυτό είναι το πρόβλημα.


δεν νιώθεις σαν κατσαρίδα όταν οι άνθρωποι επικοινωνούν με τους υπόλοιπους, ενώ εσύ ακόμη κάνεις χειρονομίες για να γίνεις κατανοητός;

όταν οι μπάτσοι σε γυρνάνε σπίτι λέγοντάς σου να αποφεύγεις τις κακές παρέες;

όταν ο γιατρός σου λέει να κόψεις αυτά που κάνεις για να περνάς καλά;


όταν η κολλητή της σου λέει πως είναι καλύτερα να πας να πέσεις από κανένα γκρεμό παρά να την ξανακυνηγίσεις;


όταν το ανεκτίμητο γίνεται καθημερινότητα λόγω εγρήγορσης του παγκόσμιου εσύ;

όταν η ανήθικη σκέψη που είχες, γίνεται μόδα και την κάνουν όλοι και χαμογελάνε ευτυχισμένοι, όπως χαμογελάνε μετά τις πορείες;

όταν πας σε μια πορεία και ύστερα όλοι χαμογελάνε στο καφενείο και στο δίκτυο;

λες και χτύπησαν κάρτα.

Δηλώνω όχι εδώ, όποιος κι αν είναι.

Δε γαμιέται..

Το μη είναι, έτσι κι αλλιώς είναι πιο ενδιαφέρον.

Εγώ, όπως και πολλοί από εσάς δεν ανήκουμε εδώ ρε...

Άντε πάμε να φύγουμε...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-12-2007