Στα σκοτάδια σου ταγμένη / Ασθενική λυχνία

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Καλημέρα σας...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στα σκοτάδια σου ταγμένη...

- αφιερωμένο -

Πώς να εκτρέψω την τροχιά της ερημιάς σου
Μέσα στην άβυσσο να ψάξω να σε βρω
Να γίνω ίσκιος της αιθέριας ζωγραφιάς σου
Να σ' αναδύσω μέσα απ' τον ωκεανό ;...

Πώς να γενώ της εφηβειάς σου άσπρο δέρμα
Να μπω στα άγουρα τα μέλη τα δειλά
Να φυλακίσω της αγάπης σου το κέρμα
Μέσα στα χείλη μου.. μαζί με τη χαρά ;...

Πώς να διαλύσω τ' ουρανού σου το σκοτάδι
Να πω στ' αστέρια να κατέβουνε στη γη
Να δω τη λάμψη των μαθιών σου να ανάβει
Να επουλώνεται η κάθε σου πληγή ;...

Πώς να διασχίσει η φωνή μου πεδιάδες
Όρη πανώρια και άγριες σιωπές
Πώς ν' ανασύρω τα μωρά απ' τους Καιάδες
Που δεν προλάβανε να παίξουνε στο χθες ;...

Πώς μ' έχει δέσει χειροπόδαρα ο πόθος ;
Μέσα σου χάνομαι.. κι ας είσαι μακριά
Μα τις νυχτιές με καταριέται ένας φόβος
Και πίνει αίμα απ' τη δάκρινη καρδιά...

Πώς να σ' αγγίξω ;.. Σαν αγέρας μου ξεφεύγεις
Μες στις παλάμες μου.. νερό.. και ξεγλυστράς
Την αντοχή μου λίγο - λίγο την αρμέγεις
Και την αγάπη μου ανώφελα κρατάς...

Πώς να φονεύσω τις στερήσεις σου τα βράδια
Που σαν τα φίδια σου στοιχειώνουν το μυαλό
Να πλημμυρίσω την αγκάλη σου με χάδια
Να ταξιδέψουμε σε άχραντο γυαλό ;...

Πώς να μου δώσει απαντήσεις η σιωπή ;
Σκληρός αντίλαλος τα τύμπανά μου σπάζει
Ένας μονόλογος.. για δύο δεν αρκεί
Μαύρο ποτάμι ο ιδρώτας.. με χαράζει...

Κι όλο αφήνομαι στη θλίψη πιο βαθιά
Σα ναυαγός π' αγάπησε την ερημιά του
Βάφω το σπίτι μου με όνειρα μαβιά
Και δίνω κάλεσμα τις νύχτες του Θανάτου...

Δίχως ελπίδα.. άνθρωπος κανείς δεν ζει
Μά 'ν' η δική μου από χρόνια θερισμένη
Τί κι αν μου έταξε τον ήλιο το "μαζί"
.. Είν' η ζωή μου στα σκοτάδια σου ταγμένη...


18-12-2007 ( στη δουλειά )

--------------------------------------------------------------------------

Ασθενική λυχνία...

Έσπασα πάλι ένα κρύσταλλο ακριβό
Κι ας με τα χέρια μου το έπλασα μονάχη
Στάζει φαρμάκι το δικό μου ριζικό
Κορμί που ζήλεψαν κι οι πιο σκληροί οι βράχοι...

Ρούχα φοράω και αισθήματα ακριβά
Και κάθε τί που δελεάζει τους ανθρώπους
Πόσο ακόμη πιο φτηνή να γίνω πια ;
Πόσους να σκάψω αδιέξοδους πια δρόμους ;...

Μες στο κρασί πνίγω το αίμα του θανάτου
Μα είν' η λήθη ένας ήρωας δειλός
Κάποιος αγέρας έχασε τα λογικά του
Και της χαράς μου ο ορίζοντας.. θολός...

Φορώ το πέπλο της φθοράς στα δυο μου μάτια
Κι έτσι αντέχω απουσίες να μετρώ
Σε πόσα ακόμη να διαλυθώ κομμάτια
Αφού ανώφελα εσένα αγαπώ ;...

Ανάμεσά μας.. ορφανή η ευτυχία
Με δίχως σπίτι.. δίχως όραμα.. ψυχή
Κι εγώ να σβήνω σαν ασθενική λυχνία
Που δεν αντέχει πια το φως της να θωρεί...




3-11-2007

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-12-2007