Ο θάνατος του ποιήτή Δημιουργός: Γιαννης Στιχακης Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Πάνω σε στίχους ξεραμένους στο λιοπύρι
και ξεχασμένους στού χειμάρρου την οργή
έτσι απέμειναν γραφή στερνή για το χατίρι
σε ένα θάνατο του άγνωστου γνωστού μας ποιήτή
καλούσε νύμφες και ερχόντουσαν κοράκια
για να του κλέψουν της γραφής του τη σπονδή
δεμένος Προμηθέας στα κοφτερά του βράχια
φοβότανε , το σπλάχνο του , πως δεν θα ξαναβγεί
επάλευε και ετράβαγε τη λυσσαλέα του αλυσίδα
για να τη σπάσει μόνος και να ελευθερωθεί
ποτέ του δεν κατάλαβε πως ξύπνησε η κλεψύδρα
για ένα θάνατο του άγνωστου γνωστού μας ποιήτή
αρμέμιζε και πλόργιαζε σε δύσπλωτα ποτάμια
μα είχε καταράκοτο τον ακάτιο τον πρώραιο ιστό
αφού σκορπίστηκε και μοίρασε σωτήρια σημάδια
περίμενε για να φανεί ο φίλος , που πίστευε πιστό
κι όταν ο δρόμος σκοτεινός δεν τον βοηθούσε
με λίγο φως να τον φιλέψει να βρει την πινελιά
που στον καμβά της νιότης του φλέρταρε ,φιλούσε
κάθε του σκέψη κάθε στίγμα σε κάθε δρασκελιά
βαρβάριζε αχόρταγος τις σκυθρωπές σελίδες
τις έσκιζε τις πέταγε με φόρα στη βάνδαλη φωτιά
μας ρώταγε αδιάφορος ... < μήπως εσύ τις είδες ; >
αφού τις είχε γεύμα του στης στάχτης τη βορά
ήταν κοινός αθάνατος στο θάνατο τον μισοπεθαμένο
για έναν πλέον άλλοθι του άγνωστου γνωστού μας ποιήτή
ότι κι αν γίνει , πίσω του δεν άφησε κρυμμένο ούτε θαμμένο
τον θησαυρό που έκλεψε κι έφερε απ ‘ τα έγκατα στη γη
όπου εσύ κι άλλος εσύ να θυμηθεί
το θάνατο του άγνωστου γνωστού μας ποιήτή.
…………………………
21 Ιουλίου 1928
< Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς, τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.
Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περσότεροι, μαζύ με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τ' αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος.
Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη , οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Κ.Γ.Κ.
Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Ολη νύχτα απόψε, επί 10 ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθή ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου .>
Κ.Γ.Κ. Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-12-2007 | |