Της μοίρας

Δημιουργός: LA NOTTE, Μίρκα

Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει, πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ... Γέρνεις και ο ίσκιος σου μ' αγγίζει κι εγώ ριγώ, κι εγώ ριγώ...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I][B][align=center]Έσβηνε η θάλασσα απαλά τα βήματά σου
κι ήτανε νύχτα με φεγγάρι μαγικό,
νύχτα του Αυγούστου που με πήρε μακριά σου
και από τότε έχω χρόνια να σε δω.

Θύμωνε ο άνεμος που έλεγα θα φύγω
κι ήτανε μέσα μου διπλός ο σπαραγμός,
που πάντα ήθελα στη σκέψη σου να μείνω
μα πάντα ήμουν της αγάπης κυνηγός.

Ρ. Πάνε λοιπόν τώρα κοντά είκοσι χρόνια,
χρόνια ατελείωτα στο απόλυτο κενό.
Είμαστε πάντοτε της μοίρας μας τα πιόνια,
και μας πηγαίνει με ακρίβεια στο γκρεμό.

Γέλαγε ο ήλιος όταν δίπλα μου ξυπνούσες,
ήταν του κόσμου η ιερότερη στιγμή.
Ήταν σαν ψέματα το πόσο μ' αγαπούσες
και η ανάμνηση αυτή δε θα σβηστεί.

Νύχτα σε άφησα και νύχτα θα γυρίσω
ακροπατώντας θα 'ρθω πάλι να σε βρω,
γιατί δε μπόρεσα εγώ να εκτιμήσω
αχ της καρδιάς σου τον κρυμμένο θησαυρό.[/align][/B][/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-01-2008