Επιπλέουν ανάμεσα

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

«Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως, ένα τοις εκατό αποτελείται από αιωνιότητα κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο, να ‘ναι το τελευταίο» (Κ.Δ)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ηρεμούν τα νερά του ωκεανού
τις μουσικές σου ακούγοντας
Λικνιστικές
Μυρωδικά μακρινής Ανατολής
Υποσχέσεις, που δε θα τηρηθούν

Μα στον ύπνο μου αγκίστρι ρίχνω
κι αγκαλιάζω τις ώρες σου
Σβησμένα τα σκαλοπάτια των αιθέρων
έντεχνα
Να μη φτάνω να σ’ αγγίξω πια
αστέρι μου

Απ’ τ’ ουρανού τους κήπους
κρεμασμένος. Με κοιτάς
Δε μπορώ ν’ αρθρώσω δάκρυ
να δροσιστεί η κάψα
του μεσημεριάτικου πόνου
Κι η γραφίδα μου
σε κυκλωτικούς ελιγμούς
ανήμπορη
να σε προφέρει στον κόσμο
Στρείδι ερμητικά κλειστό
των βυθών άγνωστο κόσμημα

Ζει πια κανείς με αποφθέγματα;

Οι ζωές μας γεννούν αποστάσεις
Οι σκέψεις μας τις μοιράζονται
Πότε η δική σου αφημένη
στων εποχών τα καμώματα
Πότε η δική μου αποκλεισμένη
σε ημερομηνίες εχθρικές

Κι ένα σωρό σωσίβιες λέξεις
επιπλέουν ανάμεσα
χωρίς προορισμό

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-01-2008