Το άρωμα των νεκρών αισθήσεων Δημιουργός: kin, Γιωργος Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Ήταν άνοιξη, ο καιρός είχε ανοίξει κι έβγαζε προς τα έξω έναν ήλιο φωτεινό, γλυκό, γεμάτο υποσχέσεις.
Εκείνο ήταν μικρό, δεν είχε κλείσει καν τα πρώτα δυό του χρόνια.
Η μαμά του στην κουζίνα απασχολημένη.
Ξάφνου, αντιλήφθηκε την απουσία του!
Έψαξε γρήγορα να βρεί που έχει τρυπώσει, βάζωντας χίλια κακά με το μυαλό της.
Τελικά ύστερα από αρκετά αγωνιώδη λεπτά, το βρήκε στην πίσω αυλή, κάτω απ την παλιά αγριαχλαδιά, να κάθεται κατάχαμα, στο υγρό ακόμη τσιμέντο, ανάμεσα στα πεσμένα και μισοσαπισμένα αχλάδια, πασαλειμένο με αυτά απ΄την κορφή ως τα νύχια, δείγμα του ότι τα είχε δοκιμάσει σχεδόν όλα και μ'ένα χαμόγελο ευτυχίας να ξεκινάει από τα μάτια σαν φως και να φωτίζει απ΄άκρη σ'άκρη όλο το μικροσκοπικό κορμάκι του.
Η μαμά του, μόλις είδε τα χάλια του, να κάθεται στο υγρό τσιμέντο, να τρώει τα πεσμένα κάτω αχλάδια, να έχει μες την βρώμα τα ρούχα του, έβαλε αμέσως τις φωνές.
Εκείνο πάγωσε, ήταν μόλις δυό χρονών, δεν σκέφτηκε καν τι έκανε.
Έκανε μόνο ότι του υπαγόρευαν οι αισθήσεις του να κάνει.
Να απολαύσει το θείο άρωμα των αχλαδιών, την βελούδινη γεύση τους, να ζήσει, την φύση του...
Σίγουρα η κατσάδα της μαμάς, δεν είναι αρκετή για να το αποτρέψει από κάποια παρόμοια εκστρατεία στο μέλλων.
Όμως, η μαμά ξέρει καλά την δουλειά της.
Με το πέρασμα του χρόνου και κατσάδα στην κατσάδα κι έπειτα από δεκαπάντε χρόνια συνεχούς προσπάθειας εκρίζωσης της φύσης του, θα καταφέρει τελικά να το κάνει όπως την έκαναν...
Κι έτσι, η σκέψη θα επιβληθεί τελικά των αισθήσεων, θα ανέλθει στην εξουσία του ατόμου και θα εκδώσει διάταγμα το οποίο θα υποχρεώνει το άτομο να "καταναλώνει" δύο αχλάδια ημερησίως, όπως άλλωστε υποστηρίζει και ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας ότι χρειάζεται, προκειμένου να διατηρηθεί σε καλά επίπεδα η υγεία του.
Όμως, το ότι η σκέψη κατέλαβε την εξουσία εκθρονίζωντας τις αισθήσεις, δεν σημαίνει κι ότι κατάφερε να τις εξαφανίσει.
Εκείνες, παραμένουν εκεί, μέσα μας, εκεί που ανήκουν, που γεννήθηκαν και κατόπιν γέννησαν εμάς και αργότερα την σκέψη μας.
Και μαζί τους, παραμένει η ανάγκη μας να απολαύσουμε την αίσθηση του αχλαδιού που λειώνει στο στόμα μας κι όχι να το λαμβάνουμε συνταγογραφημένο δις ημερησίως μετά φαγητού.
Τελικά αν το καλοσκεφθείς, ο άνθρωπος, την σκέψη του, η οποία αρχικά ήταν εργαλείο υποβοήθησης των αισθήσεων του, την μετέτρεψε σε μηχανισμό καταστολής των αισθήσεων του και τελικά σε αλυσίδα που τον κρατά δέσμιο στην φάμπρικα της δικής του δουλείας.
Βέβαια, όλα αυτά συμβαίνουν στους άλλους ανθρώπους κι όχι σε εμάς.
Οι παρόντες και κυρίως ο γράφων, πάντα εξαιρούνται...
Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-02-2008 | |