Για Πάντα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Για Πάντα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Για Πάντα</b><p>Δημιουργός: λυγερή, <i>Λυγερή  Βασιλείου</i><p><i> Η επέλαση  της Αυγης......</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[B]Νοέμβρης ήτανε θαρρώ<br />
Το τρένο έκανε  μια  στάση  στη μεταμεσονύκτια  διαδρομή  του<br />
Κοίταξα  απ' το  παράθυρο.<br />
Το φως  το τεχνητό έλουζε  την  πλατφόρμα  κι έσκιαζε το  φως  των  αστεριών .<br />
Δεν έψαξα  για  φεγγάρι.  Ανθρώπους  γύρεψε  η ματιά  μου.. Λιγοστοί οι  ταξιδιώτες  που περίμεναν  την σειρά  τους να  επιβιβαστούν  ..<br />
Σε είδα  εκεί χωρίς  αποσκευές , σαν να μη  γύρευες τίποτα.    Ούτε   τρένο  να περίμενες   μέσα  στη νύκτα. .Σε  μια στιγμή , του  χρόνου αναπνοή, κοιταχτήκαμε. μέσα  απ'  το τζάμι .Μου χαμογέλασες ,στο ανταπέδωσα φευγαλέα  με  απορία σηκώνοντας  το  φρύδι. λες κι  έκανα  σινιάλο ,η  απρόσεκτη ,ν' ανέβεις .<br />
Μ΄ένα  σάλτο  εφήβου  ανέβηκες . Η θέση απέναντι μου  ήταν  άδεια, την κατέλαβες<br />
Τάχασα.  Μου  έπεσε  το σημειωματάριο που  έγραφα, απ' τα χέρια. Με  πρόλαβες,  έσκυψες  το  πήρες  και σαν να ήταν το φυσικότερο πράγμα στο κόσμο άρχισες  να   διαβάζεις  την πρώτη σελίδα. Εγώ σώπασα . Κακός  οιωνός η σιωπή  μου  σκέφτηκα ...;Έφερα το  δεξί μου  χέρι  στο στήθος  ενστικτωδώς  να  κουμπωθώ.  Αλλά  κουμπιά δεν βρήκα . Την καρδιά μου  μόνο  άκουσα να  κτυπά. «Σκάσε , της  είπα ,μη κάνεις  θόρυβο  δεν  είμαστε μόνες»<br />
Διάβασες  την  πρώτη   σελίδα , δεν προχώρησες. στην επόμενη..  «Διακριτικός».  σκέφτηκα.( μετά  κατάλαβα  ότι αδιαφορία ήταν)<br />
Χαμογελούσες  άνετα,  με κοίταζες  θαρρετά, σχεδόν  από  θέση  ισχύος , κι  άλλαζες κουβέντα  σαν  τα  πουλιά που  αλλάζουν  τη μελωδία  στη  φωνή τους ,χωρίς  μαέστρο . Αλφάδι  η  ματιά  σου , δεν   κατέβαζα τα μάτια, δεν   ξέρω να  το  κάνω, αλλά κοκκίνιζα ...;...Δεν  το πρόσεξες,,  τίποτα  δεν έδειχνες να  προσέχεις, να  σε εντυπωσιάζει σαν να  μην είμαστε  ΔΥΟ  άγνωστοι  μόνοι σ' ένα  τραίνο  μέσα  στην νύχτα. ΄Έμεινα    ξάγρυπνη να  περιμένω να  σ' ακούσω  να  μου  μιλάς  για  τ'αστέρια,  το  φεγγάρι ,τους θεούς..<br />
  Σε  άκουγα  μαγεμένη, αλλά  προσπαθούσα να  μας επαναφέρω  στην πραγματικότητα του  ταξιδιού, να  μη  το χάσουμε  στου  τρένου    την  ορισμένη  διαδρομή  που   δεν  θα  άλλαζε  για  χάρη μας στην  επόμενη μέρα, ακόμη κι αν το ζητούσαμε  από τον  τραβαγιέρη  ή  από  τον  Θεό<br />
.Δεν  μου απαντούσες. Δεν  με  άκουγες .Κάποια στιγμή  ένοιωσα ότι μιλούσα μόνη  μου. Και  ξαφνικά σε ρώτησα.<br />
« Σε ποια στάση θα κατέβεις» ?Αυτή  τη  φορά μου  απήντησες !<br />
«Στην επόμενη.!»  Α! έκανα  δήθεν  αδιάφορη και μόνη  μου  πάλι  μονολόγησα- (ούτε  γι  αυτό  δεν με ρώτησες- ).Εγώ  θα κατέβω , Τέρμα , είπα!!!!!<br />
Η επόμενη στάση δεν άργησε .Ανάλαφρος, χαρούμενος ,γελαστός  άνετος ξεκούραστος σαν  να  μη  είχες  ζήσει  την  αγρύπνια  της  Νύχτας μας, σηκώθηκες από  το κάθισμά σου . Πήρες το  σημειωματάριο μου και  εκεί  στα όρθια έγραψες  βιαστικά:  «ΓΙΑ  ΠΑΝΤΑ»<br />
 Με  μια   δρασκελιά., την  ίδια,   κατέβηκες  απ  το  τραίνο<br />
Είχε ξημερώσει. Η   επέλαση   της  Αυγής  απομάκρυνε   ακόμη μια νύχτα απ  τη  ζωή μου.. Το  τρένο  συνεχίζει το  ταξίδι    να  φτάσει στο τέρμα<br />
    <br />
                                                         http://ligery.pblogs.gr<br />
<br />
                                   .[/B]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-02-2008</td><td valign=top></td></table><br />