Ίσως αργήσω

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Tο ψέμα ξεδιπλώνεται μπρος το ουράνιο βλέμμα
η αλήθεια να φανερωθεί μόνο για σένα
ουράνιοι δρόμοι ν' ανοιχτώ, απόψε θέλω γαλανό
δίνεις παίρνεις κι αγαπάς, στριφογυρίζεις και πετάς.

Απ’ τον πλανήτη μου τραβώ ξένα στολίδια
γκρεμίζω ψεύτικες θεές, σαθρά σανίδια
φαράγγια απόμερα ζητούν θεού σαγήνη
η γυναικεία σου ματιά στα δυο τ’ ανοίγει.

Μητέρα φόρεσε τα δυο σου σκουλαρίκια
νιώθω της γης την ταραχή στα δυο μηλίγγια
ταξίδι αρχίζει μυστικό με το αγέρι
φύλλα ταξίδεψε ο νοτιάς για να με φέρει.

Στον πυρήνα η ανάσα μας πια δένει
την ψυχή μας τ’ απροσδόκητο ζεσταίνει
μες το φως βρίσκω τ' απάτητα βασίλεια
στα σκοτάδια χρυσαφένια δακτυλίδια.

Δεν είμαι έτοιμη μητέρα μην προσμένεις
στης γης ακόμα τραγουδώ την οικουμένη
δανείζω ρούχα βασιλιά για δυο τραγούδια
του παλατιού να στείλεις τ' αγγελούδια.

Στου πονεμένου την αυλή αν θα καθίσω
λίγο το χέρι του κρατώ κι ίσως αργήσω
μες στου αιώνα μου κοιμάμαι τα στρωσίδια
όλα είναι ψεύτικα εδώ και μοιάζουν ίδια.

Μακριά απ’ το σπίτι ξέχασα πώς να υφαίνω
μες το τραγούδι σου να πεις «σε περιμένω»
αν θα μου λύσεις κλειδαριές συ μην αργήσεις
στ' όνειρο έλα μυστικά να μ' οδηγήσεις.

Είμαι ακόμα μακριά κι ας λες πεθαίνω
μόνο η ώρα είναι νεκρή, την ανασταίνω.
Σε κρατώ, σου μιλώ, μ’ αγαπάς μα σιωπάς
με κρατάς, σε κρατώ μες το φως…




ποιητική αδεία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-03-2008