Αντικατοπτρισμός

Δημιουργός: AceOfSpades, Σπλατς

ένα παλιό σβησμένο...καλημέρες

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[color=black][font=georgia]Γλάρου ανεμοπτέριση κι εγώ
- στη σκιά σου πετώ
Οι ανάσες του πευκώνα με λυγίζουν
- ως σκέψη
Μετρώ της ίριδος τα χρώματα , μικρό φτυαράκι παιδικό
- ξεχασμένος...


Γνέφει στα ακροκύματα ηλιόσταλες η άρμη
στην άμμο την ολόξανθη τα μύρια των στιγμών μας,
ένα προς ένα τα μετρώ , σαν του ουρανού τα άστρα
εχτές, πριν χρόνια άπειρα ... θυμάσαι αγαπημένη ?

Βράχια ανεμοσπάραχτα σε μυστική αγκάλη
χρονοσκαμμένα μα άφαντος ο γλύπτης των χειμώνων.
Τώρα , σπηλιές οι αντίλαλοι, η ηχώ του έξω πελάγου
γέλιο γλυκόπιοτο σφαλούν σε πέτρινα κελάρια.

Ακολουθώ οστρακογραμμές, άδειες πορφύρες βρίσκω,
γοργόνες κοκκινόδετες , ιώδιο , πικροδάφνες...
Ένα σπουργίτι ακολουθώ σα χάνομαι στον ήλιο,
πράσινο θρόισμα αγροικά στο μίσχο των ματιών μου,
μέρα δαντελοφόρετη, Θεών παλιών αργία,
ημέρα καλοκαιρινή ανθρώπων κατευόδι,
τα χείλη σαν αγγίζουνε τα αφόρετα κοράλια.


Κλείνω τα μάτια , μα πανιά συνέχεια φουσκώνω,
με αγιάζι ονειροπάντρεμα δυο λέξεις , χίλια ξόρκια..
Να! ταξιδεύω στα ρηχά, μα το γυαλό δε βρίσκω
Ψάχνω σε σύννεφων θωριές μεταξωτή μορφή σου,
εικόνα ανεμοχάλαστη και ανθρωποκρυμμένη,
σα θάλασσα ξυπόλυτη σε αμμουδένια κάστρα,
να μου χαλάς κρυφόπλωρα, να μου σκαρώνεις τόσα...

....

Ξεμακραίνει το καραβάνι κι εγώ
- στη δροσιά σου ξεχνώ
Οι ανάσες του φοίνικα με χαρίζουν
- ως μνήμη
Μετρώ της ίριδος τα χρώματα , βεδουίνων χιτώνας λευκός
- άνεμος...[/color][/font]



{Α}

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-03-2008