Μια παρέα άπραγων θεών

Δημιουργός: oulaloum, Αντώνης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια παρέα άπραγων θεών

Μια φουσκονεριά απ’ αστέρια
και μια παρέα άπραγων θεών,
απένταρων,
να αλητεύουν βυζαίνοντας απ’ την κοσμική
ρώγα.
Μια ντουζίνα ραδιενεργά κλαδιά πασχίζουν
να βαστάξουν την κραυγή –τσιριτρό!-
του φτερωτού του πρώτου απ’ όλα
τα φωτεινά όντα.

-Ε, θεοί!,
ασθμαίνουν τα διάτρητα βλέμματα,
-Πόσα μπαλώματα υπόσχεστε;

-Ε, εσείς υπάρξεις,
για ποιους θεούς υπάρχετε;

Ετούτοι οι μάγκες, σημειωτέον, δεν αντέχουνε
στης μιας γουλιάς τον έρωτα.

Ύστερα ο κύριος με την παχιά σκιά και
την κόκκινη ομπρέλα αντιμιλά –πως
επιμένει!- των νεκρών,

-Όχι, ποτέ δεν ζήσανε σ’ αυτές τις πέτρες
κολασμένοι!

-Ε, συμπαντικοί δραγάδες! Πως χορταίνει η θάλασσα ζωές
και πως το φτερωτό, το
πρώτο απ’ όλα τα φωτεινά όντα, αγιοσύνη;

-Ταπεινέ!, χτίσε ναό τον πιο
μεγαλόπρεπο και γαλήνεψε ως την τρίτη
χρονιά των θεμελίων. Το κατόπι, θα αγανακτήσεις

Ετούτοι οι μέθυσοι θεοί πως πείθουν για αθώοι
καθώς τραμπαλίζονται αιμόφυρτοι.
Κι ό,τι απομένει σώνεται αιώνια στην ανία
της βαρύτητας:

«Μια φουσκονεριά απ’ αστέρια
Και μια ζωή από φτερωτά
τα πρώτα απ’ όλα τα φωτεινά όντα.»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-03-2008