Η Ωμέγα Ραψωδία

Δημιουργός: RAVEN

Ελπίζω να σας άρεσε η Ωμέγα Ραψωδία,του χρόνου τέτοια εποχή θα γυριστεί ταινία. Για λίγο αν σταματήσατε σαν στάση στα Σεπόλια,αφού όλο το διαβάσετε αφήστε μου και σχόλια!!!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πως Έλληνας γεννήθηκα
δεν το χα επιλέξει
την κάθε ιστορία μου
μια Μοίρα έχει πλέξει.
Φίλε μου ήμουν τυχερός,
που τέτοια είχα όψη,
να κουβαλώ κληρονομιά
ενός σπαθιού την κόψη .
Ανώριμο μη με θωρείς
που παίζω με τις λέξεις,
γιατί ίσως με τον Όμηρο
μπορεί να με μπερδέψεις.
Κυλά του χρόνου ο ποταμός
σας φέρνει ραψωδίες,
λόγια που θα θυμίσουνε
αρχαίες τραγωδίες...
Θα ζωντανέψουνε ξανά
παμπάλαιες μαντινάδες,
και 'κει στου Αδη τα στενά
θα κλάψουνε μανάδες.


Σ' αυτή τη χώρα των σοφών,
θεών και φιλοσόφων,
έψαχνα να βρω εαυτόν
στα μάτια των ανθρώπων.
Είδα πολλά και άκουσα,
να μάθω καρτερούσα,
το που θα βρω τη σύντροφο
που πάντοτε ζητούσα.
Μου είχαν πει του Έρωτα
το βέλος να προσέχω,
αν με τρυπήσει μια φορά
προβλήματα θα έχω.
Και ξαφνικά τη γνώρισα
οσάν οφθαλμαπάτη.
Μπροστά μου εμφανίστηκε,
δε γύρισα την πλάτη .
Την πόρτα μόλις άνοιξε
και μου φωνάζει "πέρνα",
του πιτσιρίκου η σαϊτιά
με πέτυχε στη φτέρνα.
Πίστευα πως μοναδικός,
δικός της Οδυσσέας
κι απ' όλους τους μνηστήρες της
πως ήμουνα ο ένας.
Κανείς δεν την πλησίαζε,
κανείς δεν της μιλούσε,
φαινόταν μόνο η σχέση μας
πως την απασχολούσε.
Τη φρόντιζα,την πρόσεχα,
βασίλισσα την είχα.
και πάντοτε τα ρούχα μου
τα είχα εις την τρίχα.
Της έφερνα κι απ' το χωριό
να φάει τσαλαφούτι,
κι εκείνη ως αντάλλαγμα
μου έπιανε το...μπούτι.
Θυμαμαι που πηγαίναμε
και πίναμε καφέδες,
κι ολιμερίς τριβόμασταν
σ' ωραίους καναπέδες.
Και ζήταγα απ' το "παιδί"
κρύο καφέ με γάλα,
φραπέ που λέμε δηλαδή
εμεις εις την Ελλαδα.
Όταν το νέκταρ θεϊκό
ο δισκοφόρος φέρει,
αν δε σου έκανε αφρό
από καφέ δεν ξέρει.
Όπως πετάνε τα πουλιά
και πάνε σ' άλλες χώρες,
σιγά σιγά τη γνώριζα
και πέρναγαν οι ώρες.
Για να περάσουμε καλά
ζητούσε υποσχέσεις:
"για μένα την Οδύσσεια
ξανά να ταξιδέψεις".

(ωπα ωπα!!!πολύ φόρα πήρες ;-) ...διάβασε με αργό ρυθμό)

Δε μου 'χε μείνει υπομονή
όλα της τα 'χα δώσει
και του ποδιού μου η γρατζουνιά
κι αυτή είχε επουλώσει.
Κατάλαβα τότε με μιας
πως δε με είχε ένα,
κανείς δεν την πλησίαζε
γιατί ήτανε παρθένα!
Εφανερώθει το γιατί
συνέχεια γαργαλιόταν,
όταν της έδινα φιλί
νόμιζε πως..."ήταν αθλήτρια σε άλμα επί κοντό"!
Ποιο της ψυχής μου το κενό
ποτό θα το γεμίσει;
Τη θλίψη μου ποιανού ο καπνός
τσιγάρου θα τη σβήσει;
Μαζεύω τις βαλίτσες μου
πετάω για το Λονδίνο,
το κύκνειο το άσμα μου
θα 'ναι στο κωμοδίνο...

Αγαπητή μου γκόμενα,
μελλοντική μου πρώην,
του χωρισμού την έννοια
την ξύνω που με τρώει.
Ήρθε καιρός του έργου μας
ο χρόνος να τελειώσει,
μωρό μου εμείς χωρίζουμε,
αυτό θα με λυτρώσει.
Δεν είν' η αγάπη θέαμα
να κάνεις μπανιστήρι,
ούτε ιερό κιμήλειο,
χρυσό λιβανηστήρι.
Τα λόγια σου όλα όμορφα
και πάντοτε σε τάξη,
όμως μετρώ τον άνθρωπο
μ'εκείνα που 'χει πράξει.
Συνηθισμένη ήσουνα
να σταματάς σε κόμμα,
τελεία όταν σου έβαλα
συ έπεσες σε κώμα.
"Εμείς μαζί δεν κάνουμε"
που έλεγε η ρήση,
πότε θα καταλάβουμε
τη γυναικεία φύση?
Καρέκλα διακοσμητική
με είχες στο σαλόνι,
αλλά ποτέ δεν έκατσες,
φοβόσουν πως δαγκώνει.
Δεν είναι οι σχέσεις σίριαλ
που παίζεται στο "MEGA",
είναι παιχνίδι ασταθές
σαν τα τουβλάκια ''Τζένγκα''.
Αν κάθετι που είπαμε
σου ψιθυρίζει κάτι
ήρθε καιρός να κατεβείς
κι εσύ από το ράφι.
Κλείνω λοιπόν κοροτσι μου
τελειώνω αυτό το γράμμα,
ξέρω στανοχωρήθηκες
και πλάνταξες στο κλάμα.
Νόμιζες τόσο καιρό
τα φύλλα αν σου ρίξουν,
πως πλησιάζεις χωρισμό,
τα ζώδια θα σου δείξουν;
Καμία από τις φίλες σου
δεν είναι η Πυθία
για να σου δώσει με χρησμό
μια τέτοια προφητεία.
Γουρούνι τώρα ας με λες,
εγωιστή, σατράπη,
σε χαιρετώ να 'σαι καλά
δικός σου,
με αγάπη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-03-2008