ατιτλα

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

ειναι αλληγορικα και τα δυο

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Της ψυχής μου τη δύναμη ζύγα και μέτρα
Αγάπη που διψάς για ένα φώς και για αγάπη
Μόνο εγω να κυλήσω μπορώ,να σηκώσω την πέτρα
Τον καινούργιο να χτίσουμε κόσμο στου ανθρώπου τα μέτρα

Μόνο εγώ έχω την τέχνη να σε πάρω απ’το χέρι
Να στεριώσω το βήμα σου πούναι τρεμάμενο τοσο
Στον καινούργιο βοριά να σ’ανάψω εν’αλάθευτο αστέρι
Μόνο εγώ να σε πάρω μπορώ σε καλύτερα μέρη

Οποια και νάσαι θε ναβρείς σε μένανε μόνο
Ενα νού φωτεινό,μια καρδιά για γροθιά ενωμένα
Μόνο εγώ θα σε μάθω να κάνεις ατσάλι το πόνο
Αδερφούς σου τους νόμους του κόσμου,αδερφό σου το χρόνο

Θα σε μάθω πως δένονται στέρεα των αιώνων οι κρίκοι
Με ποιο βήμα βαδίζει η ζωή που πηγαίνει
Πως τραβούνε ,στην ωρα που πρέπει τη σπαθα απ’τη θήκη
Με ποια τέχνη χτυπούν και κερδίζουν τη νίκη

Γιατι εγώ τάδωσα όλα,δεν μούχει πια τιποτα μείνει
«δεν εχω άλλο να χάσω παρά τις βαριές μου αλυσίδες»
Τη βαριά φυλακή να γκρεμίσω που ολούθε μας κλείνει
«κι ενας κόσμος ολόκληρος τοτε δικος μας θα γίνει»




Σκοτωνετε λοιπον,σκοτωνετε
Στης καθε πετρας το μετωπο
Στου καθε δεντρου το κορμι
Στου καθε τοιχου τη σελιδα
Στο μαυροπινακα του καθε δρομου
Στων ουρανων και στων γιαλων τους καθρεφτες
Σκορπιζετε λοιπον
Τις κοκκινες σταλαγματιες του μισους σας
Γραφετε την βλαστημια σας για τη ζωη για τον ερωτα
Τιναζετε τα ουρλιασματα
της υαινας που ανδρωθηκε στον κορφο σας
τα φιδια που ξαπολατε που γλιστρησαν
αναμεσα στους κυκλους του εγκεφαλου σας


Σκοτωνετε,σκοτωνετε,
Αυτη τη ψυχη αυτο το χωμα το φτωχο
Ολο σηκωστε του φουχτα τη φουχτα
Ζυμωστε το στου πανικου σας το φαρμακι
Να μην φυτρωσει απανω του στον αιωνα
Μητε μια ριζα ταπεινου χαμομηλιου

Μα ξερετε ενα ανθρωπο δεν θα κερδισετε στον αιωνα
Ενα χαμογελο απο χειλη ανθρωπινα
Ποτε δεν θα ριχτει στην απλωμενη απαλαμη σας
Ενας παλμος ανθρωπινης καρδιάς
Ποτε δεν θα πεταλουδισει γυρω σας

Σκοτωνετε,σκοτωνετε,σκοτωνετε.....την αγαπη
Η ζωη σας καταδικασε σε θανατο
Σας καταδικασαν σε θανατο οι ανθρωποι
Δεν εχει χαρη πια για σας ,δεν εχει ελπιδα
Δεν εχει ελπιδα τοση
Οση ειναι η χρυσοσκονη στης πεταλουδας τα φτερα
Μητε οση ειναι στο φως
Μες στη καρδια της μαυρης νυχτας
Μητε οση μενει ανασα
Σε χειλη που τα σφραγισε ο θανατος
Αφου τωρα μπορουν ως και τ’αδυνατα δαχτυλα
Του πιο φτωχου τραγουδιστη
Το βροχο στο λαιμο σας να περασουν
Χωρις να τρεμουν...........

Το ξερω πως τριζει η φωνη μου
Υπακουη το ξερω δεν ειναι
Στου μαεστρου ρυθμου τη μπακετα
Στης θεας μουσικης το πενταγραμμο
Το ξερω φωλιαζουν εντος της
Της οργης τα γερακια
Και του μισους το ξερω,βουϊζουν οι σαλπιγγες.......

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-03-2008