Έτσι σαν να 'μασταν εμείς και όχι άλλοι

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Bookman Old Style][I] [color=black]Να’μαι και πάλι εδώ
Στο ζοφερό , στ’αδήμονο μου ψέμα
Κάτου απ’τη λάμπα της γδαρμένης συνοικίας

Να ξύνω πιο πολύ τα νύχια μου
όσο με σπρώχνει το σκοτάδι

Όσο με σπρώχνει ο εαυτός μου
Να συλλογιέμαι πως

Κόβω μια φέτα λησμονιάς απ’το φεγγάρι
Να κοιμηθούν τα όνειρά μου αγκαλιασμένα
Να λυγωθεί λίγο ακόμα η θύμησή τους
Στο ζοφερό, στ’αδήμονό μου ψέμα

Υπάρχει άραγε αλήθεια
κι αν δεν υπάρχει πώς πονά

Πώς αναπνέει μες στο δέρμά της ο πόνος
Ποιανού τα χείλη κυβερνά

Απόψε με κατάπιε το φεγγάρι
Ένα κίτρινο, μεγάλο στόμα
Όπως εκείνο που ανοίγει ο θάνατος
λίγο προτού σε πάρει
Λίγο προτού σαλπάρει

Υπάρχει άραγε αλήθεια

Μέσα στο δίσκο ενός ζητιάνου αν κοιτάξεις
Ίσως να δεις όπως κι εγώ
το ζοφερό τ’αδήμονό της ψέμα
Πως ίσως τάχα κάποιος διαβατάρης ένα βράδυ
Σκύψει με ευλάβεια να ρίξει ένα κέρμα

Όπως εκείνα που ρουφούν τα συντριβάνια
τάσσοντας μάταια μιαν ευχή

Μα ποια πραγμάτωση ζητάμε εμείς αλήθεια
Ποιανού το χέρι αποστρέφεται το τώρα
Ποιανού η ανάγκη σημαδεύει το μετά

Αν δεν μας φτάνει αυτό που ζούμε
Πως να δεχτούμε εκείνο τ’άγνωστο
Εκείνο τ’όμορφο «υπάρχω»
μέσα στα μάτια ενός παιδιού

Αντικαθρέφτισμα οι ελπίδες των μεγάλων
Στήνονται κάτοπτρα στα μάτια του Θεού

Στο ζοφερό, στ’αδήμονο μας ψέμα
Σαν κάποια σύμβαση με λόγο πληκτικό
Σαν κάποιο σύνορο με σύρμα ηλεκτρικό

Έτσι σαν να ‘μασταν εμείς και όχι άλλοι
Μες στη λαμπρή μας, την αβίαστη αλήθεια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-03-2008