Aπατηλά

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σα θα βυθίσεις το βλέμμα και χαθείς
άσε δρομάκι ερημικό, για μένα
απ’ των μορίων μακριά τη συνοχή
σμίγει η στιγμή με το ποτέ και μοιάζει ένα.

Έξω απ’ του χρόνου τα παλιά, γνώριμα χώματα
βλέπω στο φως απατηλά χρωματοσώματα·
ξεχνώ του πόνου την λαλιά, χωρίζω ψέματα
όλα πλαστά, γυαλιστερά φαντάζουν έτοιμα.

Έξω από ψεύτικους ναούς βήματα αβέβαια
ανησυχώ και προχωρώ μ’ εφιάλτη ένδυμα
δεν εννοώ να ενταχθώ, θα πω αρνούμαι
όλα χλωμά κι απατηλά, σ’ ομίχλη ζούνε.

Χαζεύω άμοιρου φτωχού σκαμμένες ζάρες
ζητάει ντόρτια με ευχές, φέρνει εξάρες
δίπλα περνάω στα σκαλιά, θέλει δυο κέρματα
μοιάζει με χρόνο, με κερνά δεκάδες ψέματα.

Να με γελάσει προσπαθεί μα ώρα δεν είχα
ρόλο να παίξω σε στημένα παραμύθια·

χάθηκα σ’ άστατους καιρούς μ’ ονείρου όχημα
δε με γυρίζουν οι φωνές, φεύγω με πρόσχημα·
περνάω φράγματα στου νου τις φυλακές
συρματοπλέγματα του σήμερα, του χθες.

Σα θα βυθίσεις το βλέμμα και χαθείς
άσε στενάκι ερημικό, δρόμο για σένα
απ’ των μορίων μακριά τη συνοχή
σμίγει η στιγμή με το ποτέ και μοιάζει ένα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-03-2008