Υμνος στη ζωή (σπάζω τον καθρέφτη)

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Συγχωρείστε,συγχωρείστε κι αν την ύβρισα
Τη ζωή.......μα τόσο έχω πονήσει
Που ήρθαν της τρέλλας οι καπνοί να με τυλίξουνε
Και το μυαλό μου έχει θολώσει και μαυρίσει......

Δεν είναι η ζωή τόσο σκληρά που με βασάνισε
Είναι οι ανθρώποι που με ξόρκια και με μάγια
Με μαρμάρωσαν κι απάνω μου απλώσανε
Δράκων δαχτύλια σα μαχαίρια σαν αρπάγια

Δεν ειναι η ζωή,δεν είναι η ζωή που με βασάνισε
Είναι οι ανθρώποι που τη ζωή μου έχουν κλέψει
Είναι οι ανθρώποι που τη ζωή τη φτιασιδώσανε
Και που την έχουνε πουλήσει και πορνέψει

Οχι,για σέ ζωή δεν θα το σύρουμε
Το φονικό μαχαίρι απ’ τη θήκη
Ομως για κείνους που σκληρά μας εβασάνισαν
Για εκείνους ναί! Θε να γενούμε λύκοι

Ετσι θα γίνουν όλα,η ζωή το λέει
Λέει πως ξανανθίζουν τα κλαδιά
Πως θάναι πάντα αδέρφια μας κι ωραίοι
Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε με σιγουριά

Έτσι θα γίνει ,κι αν γραφτήκαν στίχοι
Θολοί απο δάκρυ,ας σβήσουν στο γιαλό
Τους ρίχνω απ’της Αμμόχωστος τα τείχη
Στη θάλασσα που μου γελά και της γελώ

Και τώρα σκύβω
Τώρα τεντώνω το δάχτυλο
Τώρα αναταράζω τα νερά
Τώρα σπάζω τον καθρέφτη της σιωπής
Κι όλα αυτά τα γράφω
Σε τόπους που δε γνωρίζουν τι θα πεί ...μίσος
Όλα αυτα τα τραγουδώ
Πεζοπόρος στους δρόμους του κόσμου
Κι αν δεν έχω λίγο χώμα
Για να φυτέψω τις μνήμες μου
Τις σκορπίζω μέσα στου κόσμου τον άνεμο
Αφου και κεί μπορούνε τώρα να καρπίσουν

Κι αν πρέπει να πώ ένα λόγο στερνό
Τον θέλω λόγο μιάς νίκης
Που πορεύτηκε χρόνους πολλούς
Μα δεν χάθηκε στο δρόμο
Τον θέλω λόγο Αγάπης
Ανάμεσα στον ένα άνθρωπο και στον κόσμο

Αργοπερπάτησε ο λόγος ο στερνός
Μα έφτασε πιά,τώρα θα λέει ,θα ξαναλέει:
«Ο κύκλος ο κλειστός είναι στενός
Κι ας είναι οι κρίκοι του χρυσοί κι ωραίοι
Ας ανοίξει,ας αστράψει πλατύς ο ουρανός
Ας γίνει μέγας άνεμος που πνέει
Ας γίνει ένα χρυσό μονοπάτι,ας συνδέει
Με τους πολλούς τα βήματα του ενός,
Ας γίνει ένας χρυσός ωκεανός
Κι απάνω του η βαρκούλα μας.....αναυάγιστη ας πλέει»

Εμείς κι ο κόσμος θε να δώσουμε τα χέρια
Δε θάμαστε δυό κόσμοι χωριστοί
Οι άνθρωποι εδώ κι απάνω εκεί τ’αστέρια
Εκείνα σκιάχτρα μας και μείς γονατιστοί

Εμείς κι οι άνθρωποι θάμαστε σαν ένα
Η ζωή των άλλων θάναι ζωή του καθενού
Ο κάθε θάνατος θε νάναι και μια γέννα
Σταλαγματιές στην αγκαλιά ωκεανού

Γιατί η ζωή δεν έχει τελειωμό
Κι αν όλο γράφει κύκλους και ξεγράφει
Γίνονται λίκνα και πηγές οι τάφοι
Βλαστάρι βγαίνει απο τον κάθε χαλασμό

Κι αν πέντε μόνοι μείνουν ζωντανοί
Απ’τις μυριάδες που εμείς γράψαμε στίχους
Θάναι η καρδιά που αφήνουνε στους τοίχους
Δυο ερωτευμένοι,......μια καρδιά μονή

Θάναι η καρδιά μας,η φτωχούλα μας καρδιά
Που τη χαρίσαμε στον κόσμο με σπατάλη
Θάναι στης ζωής απάνω τη σκυτάλη
Η υπογραφή μας σφραγιστή,πλατιά φαρδιά.........

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-04-2008