Μια πέμπτη δύσβατη εποχή

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

Kαλώς σας βρήκα. . .

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[color=black][I]
Γλαφυρό μου δείλι
ακόμα μια τελεία μου λειψή
θα πληγώσει το τέλειο που διεκδικείς μες στα μάτιά της

Γιατί κι ο ήλιος σου βασίλεψε το ίδιο λαβωμένος
Το ίδιο προδομένος οσο εγώ
Όσο απ’τα σύννεφα κρατιέται η ψυχή μου
Και όσο πέφτει με το δάκρυ της βροχής

Θα ανακαλύπτω κάτι αδέσποτες μέρες
κάτι στροφές πίσω απ’τη σκόνη της ερήμου

Θα ξεσκονίσω και τη λήθη ακόμα

Μες στα συρτάρια της θα μπω –αϋλο ψέμα
Ένα χλωμό χαμόγελο σε μια σαθρή, ξεθωριασμένη ιστορία

Την ώρα εκείνη
που θα σπάει ο καθρέφτης μου το άγνωστο φιλί της
Τη δυστυχία των εφτά αγέννητων χρόνων
Καθώς θα ρίχνεται το βλέμμα της επάνω μου

Κοιτώντας μια παλιά φωτογραφία
κοιτώντας τη καινούργια μου ζωή χωρίς εκείνη

Πόσο αστεία γνωριστήκαμε
Πόσο αστεία αγαπηθήκαμε

Τί γελοίος που’ναι ο κόσμος μου χωρίς εκείνη.

Δεν θέλω πια να μιλώ
Το τσακισμένο ρόδι της σιωπής ποια τύχη φέρνει

Να αφουγκράζομαι μονάχα τους λυγμούς της
να ονειρεύομαι στεγνά χωρίς εκείνη

Μια νοτισμένη ανατολή χαμένων άστρων
Ρηχή ουτοπία και το βήμα της βαθύ

Να περπατώ , να σταματώ, να ξεμακραίνω

Κι ολόκληρο το δείλι να θρηνώ
Το πένθιμο γιατί της

Δίχως εκείνη
Δίχως εμένα

Ποιο ρόδο άνθισε στην πλάκα του θανάτου
Εδώ θυμάμαι πέθανε ο έρωτας για’μας

Εδώ
Που μήτε εσύ
Που μήτε εγώ
Ανταμώσαμε

Τρέμει σαν πέταλο η καρδιά

Να τη μαδήσει θέλει τώρα ο άνεμος
Να τη σκορπίσει πέρα
Πέρα που χτίζονται στοές για να την κλέψουν
Πέρα που τ’άστρα συνωστίζονται πάνω στης θλίψης το φουστάνι

Πάνω σε εκείνο το φουστάνι που το σώμα της αλήτεψε μυρίζοντας το άρωμά της
Κι εγώ γυμνός χωρίς εκείνη

Ένα κουβάρι μόνος μου να ξετυλίγομαι στη νύχτα
Μια πέμπτη δύσβατη εποχή,
Σαν Δεύτερος Χειμώνας.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-04-2008