Το γιάλινο σπαθί

Δημιουργός: annaΤi, Αννα... (όχι του mw...)

Σ' εσένα κιν και στην sou, που με πρόλαβε ;-)) .......και συγγνώμμη στους υπολοίπους, μα γράφτηκε (εκτελέστηκε) επιτόπου... ώρα 6:00 πμ... την κατανόησή σας.... ;-))))))))

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η ιστορία η αποψινή,
Ταμένη είναι,
Σε θαλασσινό πολεμιστή… (τον κιν)
Που έχει δαμασκηνό σπαθί

Το σπαθί του από τη Δαμασκό,
θαρρώ πως είναι μαγικό,
με χάρισμα μοναδικό,
τη νύχτα να την κόβει σε κομμάτια δυο
και χρώμα να της δίνει
που μοιάζει πορφυρό,
του δαμάσκηνου το χρώμα
από εξωτικό μυρωδάτο χώμα
κι ευωδιά που βάφει το βυθό,
δαμασκηνό…

Κάπου εκεί στα σκοτεινά,
μια ανύποπτη βραδιά,
έφτασε η μυρωδιά η μαγική
και μου έβαψε μαβιά τη θαλασσινή
τη δική μου, την αυλή… (φύκινη, ΕΚΙ ;-P )

Κάθε χαλίκι και ιερογλυφικό
ιστορία μαρτυρούσε,
για πόθου λυτρωμό,
από τα τετριμένα
του βυθού τα καθιερωμένα.
Κάθε χαλίκι και προσευχή
ζητούσε μιαν αγάπη να βρεθεί
μοναδική, όπως και του
καθενός μας το σπαθί…

Τότε ήταν που πρώτη μου φορά
αναρωτήθηκα, γιατί να μην κρατούν
και οι γυναίκες σπαθιά,
μαγικά, μοναδικά;
Κι άρχισε έτσι αναζήτηση τρελή,
κάτω στου πυθμένα την ήσυχη αυλή…
Μα το ψάξιμο, δύσκολο στα σκοτεινά
ιδίως όταν τα νερά, είναι βαμμένα μαβιά….

Θύμωσε ο Ποσειδώνας, βλέπεις βασιλιάς
για την αναταραχή, εκεί στα χαμηλά,
και σαν πατέρας που ήξερε τι έψαχνα να βρώ,
στα γρήγορα μου βγάζει τον χρησμό…

Το σπαθί που ψάχνεις το μοναδικό
θα είναι διάφανο και μαγικό
σπαθί, από γυαλί που θα ματώνει
πρίν να πληγωθεί
απ' όποιον προσπαθήσει πάνω του
ν' αφήσει την ψυχή
Το σπαθί που ψάχνεις το μοναδικό
θα είναι φτιαγμένο στης θαλάσσης τον αφρό
απ' τον ήλιο να κλέβει λάμψεις
και του αφρού αναταράξεις
Το σπαθί που ψάχνεις το μοναδικό
το γυάλινο λεπτό σπαθί
σ' έναν γιαλό θα το βρίσκεις κάθε φορά
που θα γεννιέσαι απ' τον βυθό
και θα ζητάς απ' τον αφρό
σ' ένα του κύμα να σε πάει στο γιαλό
εκείνον τον κρυφό….

Το σπαθί, που λες το μαγικό
το βρήκα και σε τούτη την ζωή,
σ' έναν γιαλό, γυάλινο σπαθί
μόνο που ως συνήθως άργησα, πολύ
και μου το έφαγε η αρμύρα
και του ήλιου η λάμψη η φλογερή
και θάμπωσε πια το γυαλί,
κι έγινε ακόμη ένα βότσαλο,
γιάλινο και μαγικό
στου γιαλού μου την κρυφή αυλή,
το γιάλινό μου το σπαθί
βότσαλο που θα με περιμένει
ως την άλλη μου ζωή
που θα ψάχνω για ένα γυάλινο σπαθί….


---------ΤΕΛΟΣ----------------

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-01-2005