Μία οφθαλμαπάτη

Δημιουργός: panta smile, plasmataki

αφιερωμένο στην ΑΦΡΟΔΙΤΗ π μου εμπειστεύτηκε την δική της εμπειρία.. πως αλλάξαν οι καιροί κ εκεί π ήσουν ο Εναςς έγινες ο χειρότερος εχθρός..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=left][B]

Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα σ έναν παραδοσιακό καφενείο
Σε μια πόλη της Ροδόπης..
θέλησα να απολαύσω τον καφέ μου στο διάλειμμα της δουλειάς μου..
καθώς καθόμουν παρατηρούσα τον κόσμο γύρω μου..
ήταν πάλι εκεί..
στο ίδιο τραπέζι που καθόντουσαν πάντα..
ένα ζευγάρι..
μία όμορφη κυρία και ένας συμπαθητικός κύριος γύρω στα πενήντα του χρόνια..
μα σήμερα δεν της μιλούσε γλυκά …
ούτε τις διάβαζε ποιήματα με εκείνη για μούσα του…
η συζήτηση ήταν έντονη..
τα λόγια τους έφταναν στ αφτιά μου..
λόγια που δεν μπορώ να καταγράψω..
σκληρά.. γεμάτο μίσος.. λόγια αισχρά..
λόγια που δεν αρμόζανε σ ’έναν μέχρι εκείνη τη στιγμή
άνθρωπο γεμάτο ευαισθησίες όπως τον είχα πλάσει στο μυαλό μου
μέσα από της ερωτικές απογευματινές ερωτικές απαγγελίες στην μούσα του..
μπροστά μου έβλεπα τώρα έναν άνθρωπο που είχε όψη του πιο κακάσχημου τέρας ενός παραμυθιού..
τα λόγια του γεμάτο αισθήματα άσχημα..
να είχε άραγε μέσα του τόση ασχήμια..
φορούσε τόσο καιρό την μάσκα ενός ευαίσθητου και γλυκού ανθρώπου…?
Αναρωτιόμουν ειλικρινά..
Πως αλλάζει έτσι ο καιρός από την μια στιγμή στην άλλη..
Εκεί που λες πως έχεις βρει τον άνθρωπο σου καταλαβαίνεις σε μια στιγμή
Πως εκείνος που αγάπησες πολύ είναι απλά ένα καλοστημένο στρατιωτάκι..
Φοράει την καλοσιδερωμένη του στολή θέλοντας να κρύψει την ασχήμια της ψυχής του.. του ίδιου του, του εαυτού..
Από εκεί που φτιάχνεις όνειρα κοινά μαζί του..
Τον έχεις φίλο..
σύντροφο ζωής σου..
εραστή ..
αγάπη μοναδική..
βλέπεις ξαφνικά πως είναι απλά εχθρός σου..
κ ό,τι με πάθος αγάπησες ένα ψεύτικο, πλαστό, κούφιο είδωλο που αντικρίζεις σ’ έναν σπασμένο καθρέπτη..
κ όπως σκεφτόμουν όλα αυτά η ματιά μου κόλλησε πάλι στην κυρία είχε μείνει μόνη και δάκρυα έσταζαν στα μεγάλα της μάτια..
κοιτάζω το ρολόι η ώρα είχε περάσει..
το διάλειμμα τελείωσε..
σηκώθηκα βιαστικά, πήρα τα πράγματα μου..
σταμάτησα μπροστά της ..
ακούμπησα το χέρι μου στον ώμο της θέλοντας να την δώσω μ έναν μου λόγο κουράγιο..
κ ας ήμουν ξένη..
κ ας μην την ήξερα..
το μόνο που κατάφερα να πω:
μην λυπάσαι δεν άξιζε το θησαυρό της ψυχής σου και να θυμάσαι πως σ’αυτήν την ζωή τα πάντα είναι ΔΑΝΕΙΚΑ!!
Φόρεσα τα μαύρα γυαλιά θέλοντας να κρύψω την ματιά μου απ τον κάλπικο τούτο κόσμο..
δεν ήθελα κανείς να δει στα μάτια τον καθρέπτη της ψυχής μου..
δεν ήθελα να σπάζω κομμάτια..
πήρα το γνωστό δρόμο για το γραφείο...

14/04/2008
ώρα 1:15m m

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-04-2008