Απόψε άσέ με

Δημιουργός: poetryf

Simela (Mελίνα!!!) & Μαρίλλη μου αυτό για'σας γλυκιές μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Palatino Linotype] [color=black]Απόψε άσε με γυμνή
Μη με στολίσεις άλλο με τα κρόσια των όνειρων
Ονειρευτήκαμε ίσως αρκετά

Πολύ κι ασκόπως μοιραστήκαμε

Καιρός να ζήσουμε για λίγο την αλήθεια
να ξεσκεπάσουμε της γης την προσωπίδα
Κάθε στυγνός προορισμός μια αυταπάτη
Ο αρλεκίνος τοξευτής πανηγυρίζει το σκοπό του

Απόψε άσέ με να κλάψω μοναχή
Έτσι να απλώσω κάθε δάκρυ μου σαν ρούχο δανεικό
Σαν ρούχο που το φόρεσα κατάσαρκα
Και μου το μούσκεψαν του έρωτα οι άχραντες ρανίδες
Τώρα το στέγνωμα του χρόνου από αρχής

Πού ταλαντεύεσαι μονάκριβη μου αγάπη

Όσα σχοινιά κι αν τέντωσα
Το βήμα σου δεν είδαν

Τί που κι ακόμα προσπερνώ όσα δεν φτάνω
Δικός σου ο δρόμος που πατώ

Το αστραφτοκόπημα μου πια μουντό
Στις γυαλισμένες ζάντες της σιωπής σου
Το μίλημα σου μόνο

Να τιθασεύσει όλο παλεύει ο λογισμός μου
Κάτι ανέμελες στιγμές δίχως πνοή
Το οξυγόνο απ’τα χείλη που στερεύει
Αχ ποιο φιλί
Ο δεσμώτης σου τώρα πια εγώ δεν είμαι

Απόψε άσε με σου λεώ
Για δυο στιγμές
Όσο κρατάει της ζωής μας το σαφάρι

Να ξεπαστρεύω μόνη μου την άφατη φθορά

Πότε να ατμίζομαι σαν αύρα ασθενική
Πότε να φλέγομαι σε ολάνθιστους Χειμώνες

Ποτέ τα μάτια σου δεν κοίταξα όπως απόψε

Απόψε άσε με να σε κοιτάω και να λιώνω
Ένα κεράκι η καρδιά , κάπου τελειώνει
Μα άσε , άσε την πρώτα να ευνουχίσει κάθε φόβο
Γιατί θα φέγγει η αγάπη της για’σένα
Και θα φωτίζει κάθε έρεβος βαθύ
Να μη φοβάσαι


Απόψε άσε, άσε με εμένα αγριεμένη να γυρνάω
Ποτέ τα αγρίμια δεν φοβούνται την οδύνη

Το στριφοκάλπισμα στους κόλπους μιας πληγής
Εσύ η πληγή μου
Και τα αγρίμια ξέρεις
Μόνο φοβούνται το μυτερό το δόρυ της γαλήνης
Γιατί βαφτίστηκε η θλίψη απ’το χέρι των αγγέλων

Απόψε άσε με να πλέκω παραμύθια
Θα’χει ο μύθος τους κάτι το αληθινό
Μιλώ για εσένα, πώς αλλιώς

Και όλα δείχνονται στο φως μιας κατ’ όυσίαν κοφτερής ,
πικρής ελπίδας
Ευδοκιμούν στο ακέραιο απόψε οι ψευδαισθήσεις

Μα απόψε άσε με γυμνή
Ξεγύμνωσέ με αν χρειαστεί με ένα νεύμα
Το τελευταίο αποχαιρετιστήριο κούνημα των χεριών
Που δεν βαστούν μαντήλι με το χρώμα της ειρήνης
Μα κουβαλούν μεσα στην πρόκα της παλάμης τους
Της μοίρας τον φλεγόρροο πυρσό

Απόψε κάψε τις σπηλιές και τις πρωτόγονες ανάγκες μας

Είναι κι ο νους μας μια διπλή σπηλιά
Που μέσα μπαίνουν οι ανάσες απ’τη μια
Τάχα πως αγαπιούνται οι άνθρωποι
Μες στο κουβάρι της αβύσσου
Που έξω βγαίνουν απ’την άλλη οι πυγμές κι όσα οι άνθρωποι δεν φτάνουν
Τάχα πως λησμονούνε
Τάχα τη λήθη να ερωτεύονται
Ακέραιη

Απόψε άσε με, θρυμματισμένο να μαντεύω τον ορίζοντα
Και να του δίνω τη μορφή σου
Κάθε που σπάει ο άνεμος την τελική γραμμή του
Γιατί κι ο άνεμος μου πάλι εσύ

Συ που με σπρώχνεις πέρα δόθε
Πέρα στης μετατόπισης το τόξο σου, γίνομαι βέλος
στόχου θήρα
Και έτσι σε τρέχω


Δόθε στης στασιμότητας σου τα νερά,
πλεύση και ρεύμα γίνομαι
και πάλι

Πάλι κι εσύ το αντικαθρέφτισμα μου

Απόψε άσε με
τη συνοικία της αγάπης μας να κτίσω
Μες στο κρουστό κι αέρινο παλάτι του Θεού
Κι αν θεμελιώσαμε με αίμα τους κιόνες μας και τρέμουν
Μη μου φοβάσαι

Είναι που ψέλνουν οι νεράιδες τα ξόρκια που ποθούμε
Κι έχει ο Παράδεισος το ένρινο σημάδι των Δελφών
Είναι που γίναμε κι οι δυο μια στάλα ίδιας γεύσης
Ίδια μετάληψη στο στόμα των καιρών

Απόψε άσέ με
Άφησε με να γίνω ποτάμι
Μήπως έτσι σε παρασύρω στο άγνωστο
Μήπως έτσι αντέξεις την ορμή μου
Ίσως έτσι δεν σε σπάσω και τρομάξεις
Αχ εύθραυστη καρδιά μου. . .[/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-04-2008