Χώροι της οδύνης

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

καλημέρες στιχάκηδες

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είκοσι μέρες χωρίς μολύβι και χαρτί
περιπλανώμενη στους χώρους της οδύνης
και της ελπίδας που ξεγλίστραγε στα μάτια
κάθε πρωί
πριν οι σκιές, λευκοντυμένες
αρχίσουν το σουλάτσο τους
Τα παρελκόμενα των σπαραγμών
δεν έχουν σημασία
Μόνον εκείνες οι ασθενικές φιγούρες
να πηγαινοέρχονται τσαλαπατώντας
τ' αβέβαια βήματά τους
Κι απ’ την αρχή ν’ ανακαλύπτουνε
πώς μοιάζει να γεννιέσαι αδύναμος

Δεν το ΄θελα –σίγουρα, δε μου ‘διωχνε το φόβο–
να εστιάζω πάνω τους την αγωνία μου
Μα κάτι σαν μακάβρια έλξη μ’ έσπρωχνε
να πιάνομαι σε μικροκουβεντούλες
και να διαβάζω στο ανεξιχνίαστο
το απεγνωσμένο βλέμμα, κάποιων απ’ αυτούς
πόσο η αντοχή λεπταίνει
όταν το τέλος είναι τόσο ορατό
δίπλα σου υψωμένος τοίχος

Μα ούτε και τα κατ’ επίφαση χαμόγελα
των άλλων... αυτών
που ζουν τον καθημερινό τους πόνο
εντεταλμένοι να γιατρεύουν τις πληγές τους
Μόνον του σώματος –οι άλλες είν’ αόρατες–
Δε με χωράει αυτή η αίσθηση
Η συνήθεια, να σκληραίνει την πέτσα
Ο πόνος και το καθημερινό μαρτύριο
να γίνονται αντικείμενο συζήτησης
την ώρα του καφέ
Κι ας ξέρω πως η ανάγκη επιβίωσης
Μας κάνει πιο σκληρούς κι από γρανίτη
αναίσθητους, στις αποχρώσεις του φωτός
ή των δακρύων

Περπάτησα τους χώρους της οδύνης
και βγήκα… βρίσκοντας
έναν μόνιμα ανοιχτό ουρανό
που σκέπασε όλα τα πληγωμένα θέλω μου
και την εκ γενετής μου θλίψη
και την αχαριστία μου προς το παρόν
και τα μοναχικά παιχνίδια μου με τους θανάτους

Άλλη φορά σκηνοθέτης δε γίνομαι
σε θέατρα δραμάτων της απώλειας
μ’ εμπρηστική διάθεση κατά της ζώσας ύλης
Το απτό, που το σφίγγεις στο στήθος, ευτύχημα είναι
Επιχείρημα ακλόνητο
Κι ας όψεται το άγνωστο να φέρνει και να παίρνει
Εμείς τη δουλειά μας… την ανηφόρα μας

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-04-2008