Φοβάμαι

Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος

31-10-2003

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξύπνησα μες τον ύπνο μου αλαφιασμένος
Κουρελιασμένος από κάτι παλιές μαχαιριές
όνειρο παράξενο είδα και η ψυχή μου κόπηκε στα δυο
Ήμουν, λέει, στη μέση ενός δωματίου και όλα τα ένιωθα σκοτεινά και κρύα γύρω
μου
Και ξαφνικά στη μέση εκεί του χάους σαν από θαύμα ένα φίδι άγριο μπροστά μου
υψωμένο
Ένα φίδι που έφτασε το ύψος μου και με κοίταξε κατάματα
Ένα φίδι παράξενο έχοντας για κεφάλι, το κεφάλι της μάνας μου όταν θυμώνει
Μένω καρφωμένος πάνω στο κρεβάτι
Το στόμα μου πικρό απ' τα τσιγάρα και το μυαλό θολό και αλλοπαρμένο
Είναι κάποιες φορές που νομίζω πως δεν ανήκω στη ζωή που ζω
είναι κάποιες φορές που με τρομάζει αυτό που μέλλεται να ζήσω.

Σκέφτομαι πάλι πως είμαι περαστικός απ' αυτή τη ζωή και πως μετά από εμένα όλα
θα είναι πάλι όπως και τώρα
όπως πάντα άλλωστε
Με κουράζουν οι μεγάλες θεωρίες και οι αναλύσεις, αναλύσεις, αναλύσεις
Θέλω μια αλάνα χωρίς φράχτες και μερικούς πιτσιρικάδες να παίξω μπάλα
να κυνηγήσω το τίποτα και να χαρώ με τα λίγα και ασήμαντα
Δεν μου φτάνουν τα φώτα του δρόμου
είμαι μόνος μερικές φορές και κρυώνω
Ο έρωτας το έχει σκάσει απ' το παράθυρο και η αγάπη έγινε σίριαλ και έχει σπάσει
ταμεία
Θέλω να σηκωθώ απ' το κρεβάτι μου μα δεν μπορώ
μένω εδώ καρφωμένος με τα μάτια να μετρούν τις ανάσες που είναι κολλημένες στο
ταβάνι και ποτίζουν την κιτρινισμένη από τον καπνό μπογιά
Δεν θυμάμαι τι έγινε χθες βράδυ
με ποιους ήμουν
τι έλεγα
τι αποφασίσαμε τελικά
θυμάμαι απλά τα μάτια μου στον καθρέφτη και μια ευγενική γυναίκα που με ρώτησε
αν είμαι καλά
ΚΑΛΑ ΕΙΜΑΙ
αυτό ήθελα να της πω μα δε θυμάμαι αν τα κατάφερα
Μετά με πήραν οι θάλασσες και τα σύννεφα
μετά το μυαλό κατέβηκε χαμηλά και έγινε ένα με το χώμα
έτσι που να μην μπορεί να υπερηφανεύεται για την ανωτερότητά του
Κοιτώ το ρολόι στον τοίχο
δουλεύει ασταμάτητα
πάντα κουνιέται
πάντα γυρίζει
είναι ζωντανό
ξέρει τι κάνει
ξέρει τι δείχνει
Κι εγώ εδώ...
Απέναντι καρφωμένος με μια θλίψη απερίγραπτη στις άκρες των ματιών μου
κρύβομαι κάτω από τις κουβέρτες μου και αφουγκράζομαι το τίποτα που γύρω μου
απλώνεται
Ντρέπομαι να σας πω πως φοβάμαι.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-10-2003