/ Ψηλά ταβάνια / Δέξου με

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Καλημέρα σας ! Χα, χα !

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

...

Τρέχει περήφανος στους δρόμους της χαράς
Γιατί είν' ο μόνος τελικά που δεν γνωρίζει
Πως απ' τον γάμο τον φτηνό.. της συμφοράς
Το μόνο πού 'μεινε - σαφώς - είναι το.. ρύζι !...

Μα σαν στη στέγη την συζυγική γυρνά
Δεν καταφέρνει να περάσει απ' την πόρτα
Κάτι σκληρό στην κεφαλή τον τυραννά
Νιώθει σαν αίγαγρος όπoυ μασάει.. χόρτα...

Κι έτσι τα βράδια του περνάει με λαπά*
Και από πάνω στάζει λίγο λεμονάκι
Είναι που έχασε στο δρόμο τον παπά
Κι έχει παρέα μόνο το.. παρανυφάκι !...

Δεν επουλώνονται του γάμου οι πληγές
Κέρατα είναι με τρελές διακλαδώσεις
Κι ο κακομοίρης τώρα νιώθει ενοχές
Γιατί αγόρασε μια σύζυγο.. με δόσεις...
...

Μία φορά θα την πατήσετε λοιπόν !
Αφουγκρασθείτε πια τις δόλιες μου ατάκες !
Τί να σας κάνει το πονστάν και το ντεπόν ; !
.. Στην κεφαλή είναι το πρόβλημα.. ΜΑ-ΑΚΕΣ !!!...

(*Στίχος - δωρεά της swordfish !)


11-5-2008
--------------------------------------------------------------------------

Ψηλά ταβάνια...

Ψηλά ταβάνια στις οικείες ενοχές
Σ' ένα ευρύχωρο της άρνησής σου σπίτι
Θα συστεγάσω του κορμιού τις αντοχές
Μ' έναν ακόρεστο του πάθους σου μαγνήτη...

Σε ξένα σώματα δειλά θα σε ζητώ
Με τα φιλιά που μου επέστρεψες παρθένα
Ψηλά ταβάνια με αστέρια θα κοιτώ
Στης ηδονής τα χαλασμένα μου τα φρένα...

Μα σαν ο ήλιος που με τύφλωσε θα βγει
Θα κατοικήσω την σιωπή σαν ερημίτης
Στα δυο θ' ανοίξει να με καταπιεί η γη
Των τύψεών μου σαν θα πέσει ο κομήτης...

Κι έτσι αέναα ο χρόνος θα κυλά
Μέσα σ' ανούσιες λαθραίες αυταπάτες
Κι όταν θα πάψει η λογική σου να μιλά
Όλα τα πάθη σου θα κουβαλώ στις πλάτες...

Ψηλά ταβάνια σε συγνώμες της ντροπής
Όσα μου στέρησες δακρύζουν λυπημένα
Και μην τολμήσεις για αγάπη να μου πεις
Εσύ το διάλεξες να ζεις χωρίς εμένα...


11-5-2008
----------------------------------------------------------------------

Δέξου με...

Σε άδεια σώματα σε ψάχνω τις νυχτιές
Σε άδειους κύκλους η ζωή μου έχει πέσει
Μα δεν πλανεύονται με "δήθεν" οι ψυχές
Σε ποιά σιωπή τόση αγάπη να χωρέσει ;...

Σε τρικυμίες έχω μάθει και γκρεμούς
Οι νηνεμίες των ερώτων με τρομάζουν
Με μια καρδιά παραδομένη σε λυγμούς
Και δύο χείλια που ανίερα κοχλάζουν...

Σε ανερμήνευτες σε χάραξα γραφές
Για να μπορώ μόνον εγώ να σε διαβάζω
Σε ανεκλπήρωτες σ' έριξα ηδονές
Κάθε σου αίσθηση στυγνά να εξουσιάζω...

Πες το αν θέλεις.. ποταπό εγωϊσμό
Ή κατρακύλισμα φτηνό της ηθικής μου
Μα προτιμώ της λογικής τον μαρασμό
Απ' το ξεπούλημα της άχραντης ψυχής μου...

Δέξου με όπως με γνωρίζεις τελικά
Και μην αφήσεις το γυαλί μας να ραγίσει
Έλα να χτίσουμε κοινά ιδανικά
Κι η μελωδία της αγάπης θα ανθίσει...



11-5-2008

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-05-2008