Στην Α

Δημιουργός: Calculus

Αυτά μάλλον είναι τα τελευταία μου λόγια...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μόνο μια μούσα μπορεί να κάψει το παράδεισο.
Τι είναι ο παράδεισος?
Είναι η ευτυχία, ή ο πόνος?
Είναι η χαρά ή το δάκρυ?
Είναι το λογικό ή το παράλογο?

Πως γίνεται να πετάξεις δίχως φτερά?
Πώς γίνεται να πονέσεις όταν από καιρό δεν έχεις καρδιά?
Πώς γίνεται να ερωτευτείς μια ιδέα?
Πως γίνεται να αγαπήσεις κάτι που ούτε καν ξέρεις?

Πώς γίνεται η επιτηδευμένη, σχολαστική,
ακριβέστατη, σπαστική λογική σου που σα
στρατιώτης ακολούθαγες να διαλύεται από
ένα μόνο μικρό βλέμμα μιας ψυχρής φωτογραφίας?

Η καρδιά όμως σταμάτησε,
πνίγηκε από το δάκρυ,
Το δάκρυ της ψυχής,
το βουβό πόνο μιας απουσίας.

Μούσα μου γλυκιά,
Αγαπημένε άγγελε,
λατρευτέ μου δαίμονα,
που ούτε καν σε ξέρω.
Φιλιά, να είσαι καλά,
θα προσεύχομαι κάθε μέρα να είσαι καλά,
να δίνεις χαρά και ζωή στο κόσμο.

Θα κρατήσω σα μαλαματένιο φυλακτό αυτά που μου έμαθες,
μου έμαθες γλυκιά μου μούσα,
αγαπημένε άγγελε,
λατρευτέ μου δαίμονα,
που ούτε καν σε ξέρω,
ότι η αγάπη στη ψυχή,
η ίδια με αυτή που έχει ο αδερφός,
η μάνα, το παιδί, ζει και ξαναζεί.

Βιώνει το μικρό θάνατο της απώλειας,
θρηνεί η ψυχή, κλαίει το σώμα, καίγεται η καρδία
Αλλά μετά φτάνει μόνο μια μαγική ματιά,
ένα πονηρό χαμόγελο,
ένα νάζι και ένα γέλιο,
αχ ένα μόνο γέλιο σου για να αναστηθεί.
φιλιά αγαπημένε άγγελε,
λατρευτέ μου δαίμονα,
που ούτε καν σε ξέρω…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-05-2008