Όριο θραύσης

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

ξόρκι... απ' τα τετράδια της Εργάνης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήταν ακόμα μια μοχθηρή νύχτα.
Εκείνη, με τα χάρτινα όνειρα και τα γυάλινα πόδια, περπατούσε χαμένη στους ίσκιους των δρόμων, βαστώντας με δυσκολία τους ώμους σε στάση θαρραλέου προσανατολισμού. Τα γοβάκια της τσούγκριζαν στην άσφαλτο με δυσκαμψία και φόβο. Άσκοπη περιπλάνηση. Ξάφνου, μια καταιγίδα σκέπασε με ορμή τη νύχτα, τη σιωπή και το φόβο. Τα χάρτινα όνειρα, μηδαμινή προστασία, έλειωναν στα χέρια της. Έμεινε να τα κοιτάζει να κυλούν, άμορφες μάζες ψευδαισθήσεων, να γλιστρούν σε υπόνομο θλίψης. Μια ίδια νύχτα είχε χάσει όλα τα τιμαλφή της ζωής της, που τα συνέλεγε στάλα-στάλα στη μνήμη αυτού του ελάχιστου σώματος. Δεν τις έμειναν πια, παρά ένα ζευγάρι εύθραυστα πόδια κι ένα πεδίο νυχτερινής θάλασσας να πνίγει τους ήχους των βημάτων και ν’ απελπίζει το ξημέρωμα. Έκρυψε την ελπίδα της στις κόγχες των ματιών ενός περαστικού σκύλου, που γρύλιζε πεινασμένος, στάζοντας ελευθερία και παράπονο. Θέλει να τον ακολουθήσει, μα δεν προφταίνει μέσα σ’ ένα τέτοιο γυάλινο σώμα.

Τρέξτε, τρέξτε άκαμπτα άκρα, σπάστε καλύτερα, τσακιστείτε. Σπάστε! Ξορκίστε τη σιωπή. Σπάστε!
Κι αν εδώ τελειώνει το σώμα, εδώ να τελειώσει, κραυγάζοντας στα θρύψαλά του. Κι η τρομερή του ιαχή να ισοπεδώσει του μυαλού τις υποθέσεις, πως τάχα έχει προεκτάσεις η ζωή πέρα απ’ το τέρμα της διαδρομής της. Εδώ τελειώνουν όλα, σ’ αυτή τη θραύση, σ’ αυτή την προσπάθεια, σ’ αυτή την απόδραση, σ’ αυτό το σώμα. Εδώ. Πουθενά αλλού. Τίποτ’ άλλο. Μόνο αυτό. Αυτό εδώ.


[I](Απρίλιος '07)[/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-05-2008