Θέλω να τραγουδήσω και να κλάψω

Δημιουργός: Adoletes, Βασίλης Ταρνανίδης

Στη μνήμη των 353.000 κτηνωδώς εξοντωθέντων άταφων πατεράδων και παπούδων μας στον αλησμόνητο Πόντο!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θέλω να τραγουδήσω και να κλάψω....

Βασίλη Χ. Ταρνανίδη.

Δωσ’ μου φωνή κατά πως πρέπει Θε μου
την ιστορία να τραγουδήσω του λαού μου
γιατί ’ν’ αχώρητη κι’ ασήκωτη στους ώμους μου
κι’ εγώ Άτλαντας δεν είμαι.
Να την αποφορτώσω σαν πλημμύρα
στο διάβα το αιώνιο του Πόντου. Δωσ’ μου!
Μ’ άκουσε κι’ έκανε τη λύρα ο Θεός μου
Θαρρείς χεροπροέκταμα, παιγνιτοράκι.
Τι μια ’πο κέλυφος χελώνας,
μα ως δεν καλάρεσέ του,
το ξύλο επελέκησε κι’ εκοφωλόγησέ το
και νέο σχήμα σαν αχλάδι, για σα στάμνα
κι άλλοτε πάλι σαν ασκό ’δωσε, μα τέλος
μακρόστενη σαν τα όρια, έκανε, του Πόντου
και τρεις χορδές όπως,
Θρησκεία, Οικογένεια, Πατρίδα, επέθηκε
κι έκανε τη βίτσα του δοξάρι
και μια της δίνει κι’ αρχινά!!!
Παρθενικός κι’ ολόγλυκος ο ήχος της να βγαίνει,
ολόδροσος κι’ ατίθασος και ξαφνιασμένος
σαν άτι σε απέραντου, λιβάδι τ’ ουρανού που πισωτρέχει
κι αναστέκεται, στα πίσω πόδια και καλπάζει
και πάλι στέκεται και τα ρουθούνια του
φουσκώνει και φυσάει
και σε φιλί τα σμίγει με κείνα, τ’ άσπρου
του Γαβρά τ’ αλόγου και τ’ Ακρίτα.
Και ως τη χαίτη κουρφεμμένα κυματίζει,
άκρατη δίνει πισωδρασκελιά και χλιμιντρίζει.
Κι’ εγώ αλυσοδεμένος στα καπούλια κι’ αβαρείς,
πως το φτερό, ανιστορώ και μύθους ζωγραφίζω
και σε ατέρμονη ανάσα τραγουδάω
όσα η γνώση την ταχύτητα νικώντας απολείπει.
Και αλικίζω την καρδιά μου μ’ αίμα Ακρίτα
και θαυμάζω τ’ άντριο της μάνας βλέμμα
ως το μοναχογιό σε πόλεμο άδικο προπέμπει
και προσκυνώ πατημασιές του διάβα του ξεμακραιμού του
και με αμάραντα και μανουσιάκια δόξας τις γιομίζω.
Και σαν σε σχόλη για γιορτή βρεθώ,
για σε οψίκι γάμου ή και σε πλούσια σοδειά
μα και σε γεννετούρι
καθώς τη λάμψη των ματιών θα δω
που απ’ τη χαρά μισόβουρκα ως είναι,
χρυσές ακτίνες σε πεντάγραμμο λαμποβολούν
για σε βυζαντινό ’χταήχι, απ’ όπου
μύριες οι νότες ξεπηδούν και ήχοι ζωντανοί
κα τα νη,πα,βου,γα,δι,και,ζω,νη,
θ’ αγαλλιάσω και θα κλάψω.
Μα στη σφαγή και στη γενοκτονία σα βρεθώ,
τότε θα φράξω τα πνεμόνια μου μέχρι πνιγμού
για να ’κραγεί ασήκωτ’ ύβρις και κατάρα ’πο τα σωθικά μου
που θα πισωδρομεί μέχρις αφανισμού τους γενοκτόνους.
Κι όταν ’ποστάσω πια προτού προλάβω
τις αμέτρητες πηγές να ξεμετρήσω,
τότε γονατιστός, στο ντόπιο
της Ματσούκας το θεό θα καταφύγω
και θα ρωτήσω παρακάτω για να μάθω
στη ντόπια γλώσσα που θαρρώ πως πιότερο κατέχω..
_ «θείε Ματσούκας μελωδέ…μου και Θεέ, ΓΙΑΤΙ!!! ΓΙΑΤΙ!!!!!».



[B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-05-2008