το κέδρινο ρολόι μου

Δημιουργός: χάρης ο κύπριος, χάρης

εγώ της είπα θέλω κέδρινο κι αυτή μου πήρε ρόλεξ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

το κέδρινο ρολόι μου

Στο νηπιαγωγείο,
έβλεπα τα λουλούδια
και ήθελα να δω,
πώς μεγαλώνουν.
Κι αυτά μεγάλωναν,
όμως εγώ δεν καταλάβαινα.
Δεν έβλεπα την επιμήκυνση
του λιγνού-στέλεχούς τους.
Στην προδημοτική,
έβλεπα τον δείκτη,
το μικρό,
του μικρού ρολογιού μου.
Και ήθελα να δω πώς προχωράει.
Κι αυτό προχωρούσε,
όμως εγώ δεν καταλάβαινα.
Δεν έβλεπα την επιτάχυνση
της στασιμότητάς του.
Στο δημοτικό,
δε διάβασα ποτέ μου
στίχους από ποιήματα,
στις γιορτές κανενός δέντρου .
Φύτεψα όμως μέσα στην αυλή μου ένα κέδρο.
Και γιόρτασα μαζί του τα πρώτα του γενέθλια.
Ερωτευμένος με την δασκάλα μου,
ήθελα να αφήσει το οξυγόνο της επάνω μου
και όλες τις μυρωδιές και τις σκιές της.
Στο γυμνάσιο,
αγόρασα ρολόι χωρίς δείκτες.
Να μπορώ να βλέπω τα δευτερόλεπτα.
Να κυλάνε σαν επόμενα δάκρυα
στις αξημέρωτες νύκτες.
Στο λύκειο,
Είδα το κέδρο που μεγάλωσε.
Το πότισα με τα δάκρυα,
εφηβικού χωρισμού.
Στο στρατό,
το είδα να ξεπερνά τα ηλεκτροφόρα σύρματα
της σκεπής,
του στρατοπέδου αποσυγκεντρώσεώς μου.
Και ποτίστηκε με το κλάμα αθώων αμάχων.
θύματα
αμυνοπολεμουμένων,
ερωτευμένων,
συμμάχων.
Στο πανεπιστήμιο,
γιγαντώθηκε και έφτασε
στο όριο του γαλάζιου.
Και χάραξα πάνω του όλες τις ημερομηνίες,
ληγμένους έρωτες,
αγάπες παράλυτες,
καρδίες στάζουσες,
από παράφορες θεομηνίες.
Και έκοψα ένα κλαδί του
και ζωγράφισα στο χώμα
ένα κύκλο
και το φύτεψα μέσα του
και το βάφτισα
το κέδρινο ρολόι μου.
Και είδα τον ήλιο να το ακτινοβολεί
και το ξύλο να επιμηκύνεται
και με γοργούς ρυθμούς
να πρασινίζει
και δεξιόστροφα
να επιταχύνεται.
Τώρα κατάλαβα το γιατί και το πώς.
Η ζωή ως κορμοδείκτης
μεγαλώνει και προχωρεί,
α ν ε π α ί σ θ η τ α
όμως
αν η αγάπη σου,
τον κορμό Εκείνης φωτίζει
και Αυτή,
της καρδιάς το ρολόι
με το δικό σου το συγχρονίζει
τότε τα μάτια όλα τα βλέπουν,
γιατί είναι μάτια αγαπημένα,
γιατί είναι μάτια ευαίσθητα.
Από τότε, σε κάθε γενέθλιο του κέδρου μου,
θυμάμαι την δασκάλα μου,
επάνω στην έδρα.
Και βγαίνω έξω
ξανά στην αυλή μου.
Και κάνω αναδάσωση
στης ζωής την τσιμεντένια εξέδρα.
Και φυτεύω χιλιάδες ρολόγια.
Συγχρονισμένα.
Και φοράω στο χέρι.
Χιλιάδες χρυσοπράσινα κέδρα.
Φωτισμένα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-05-2008