Αθάνατο νερό

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Τρεις οι τυφώνες, ξετυλίγανε τα έτη
για να χαθούν οι διδαχές μέσα στα πρέπει
λαοί αμύητοι στα άδυτα του νου
μήνυμα γύρευαν του άγνωστου θεού
σαν κρατηθήκαμε ζευγάρι απ’ το χέρι
χάθηκ’ ο πόνος μας στο πρώτο το αγέρι.

Στης γης τα σπλάχνα το αθάνατο νερό
αναγεννούσε κάθε αυγή τον ουρανό
πλάι μια μάνα του ονείρου οδηγός
μούσες που λούζονταν στου έρωτα το φως
μ’ αναζητούσανε στο χάδι του νοτιά
δε ξεμακραίνω απ’ την πηγή που ξεδιψά.

Ίσως να δώσω, ίσως πιω
ίσως να ξέρω, ίσως δεν πω
μα αν δεν το είπα θα το πω
πως ήπια αμίλητο νερό.

Σαν αποφεύγω τα σημάδια του βοριά
κοιμάται η γη μου σε ανίερη αγκαλιά
γέρνει και πέφτει το κεφάλι και γυρνώ
κλέβω την ώρα και σαν κλέφτης το ξεχνώ.
Πάνω στον ώμο της μητέρας μια ελπίδα
ήμουν αγέννητη και γύρευα πυξίδα
μα η γη στα σπλάχνα το κρατούσε το νερό
μέσα στην έρημο ασκήτεψα και ζω.

Μα πώς ξεχάστηκε η πρώτη μου η δίψα
κι ήρθε το όνειρο να διώξει κάθε ελπίδα
κι ήρθε ο εφιάλτης να ταράξει τη σιωπή
τρεις κεραυνοί στο πρώτο μου το βήμα
απ’ του θεού μου το θυμό μένος και κύμα
μα κρατηθήκαμε ζευγάρι απ’ το χέρι
κι ο πόνος χάθηκε στο πρώτο το αγέρι.[/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-05-2008