πυξ λ-αξ-ιον

Δημιουργός: χάρης ο κύπριος, χάρης

τώρα που γράφω οι καλημέρες με βρίσκουν αγκαλιά σε διπλό κρεβάτι και ο καφές μου είναι πάντα ζεστός και το ράδιο είναι ανοιχτό όλες τις μέρες

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

πυξ λ-αξ-ιον

Περπατούσα στα δάση του Άθωνα,
έξω από τη Μονή Μεγίστης Λαύρας.
Η θάλασσα μέσα μου λυσσομανούσε
πιότερο από τα χτυπήματα
στα βράχια της Βίγλας.
Έψαχνα ανάμεσα
στους λύκους,
στα αγριογούρουνα,
στους καλόγερους
και στα χιλιόχρονα βυζαντινά ντουβάρια,
τον έρωτα και την αγάπη,
των κτιστών και των ακτίστων,
των αλόγων και ελλόγων,
το θεό
των μονών
των μεγίστων,
των
ανθρώπων
των λογικών
και παραλόγων.
Περπατούσα
και
Τραγουδούσα πυξ-λαξ.
Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις....
Το θρόισμα των φύλλων
αντιφωνούσε
αγγέλων ρήσεις,
το άξιον εστίν ως αληθώς....
και άκουγαν οι σκήτες
και οι ερημίτες
το
ανθρωπόφυλλο
ψαλτοτράγουδο
το
πυξ λ-αξ-ιον.
Όταν κατάφερα να βγώ στη στεριά μου,
παλεύοντας ώρες
με τα παλιρροιακά κύματα
των γιατί έπαψε,
κατέβηκα στην
στεριά τη δική τους
και είδα ένα δικό τους,
που μόλις τον είχε ξεβράσει,
η δική του θάλασσα.
Ένα νέο παλληκάρι,
ντυμένο στα μαύρα.
Με είδε να πλησιάζω ντυμένος στα κόκκινα.
Δεν είμαι ο διάολος αδελφέ, του είπα.
Δεν είμαι ο χάρος αδελφέ, μου είπε.
Του φίλησα τα χέρια
σαν να ήταν ο Χριστός.
Μου φίλησε τα πόδια
σαν να ήταν η πόρνη.
Κλαίω και θαλασσοδέρνω
γιατί την Κυρά που αγαπώ,
του περβολιού μου,
μια τη βρίσκω και μια τη χάνω.
Μου είπε ο μοναχός.
Κλαίω και θαλασσοδέρνω
γιατί την Κυρά που αγαπώ,
της αυλής μου,
πάντα τη βρίσκω μα πάντα την χάνω.
Απάντησα ο ολομόναχος.
Και ψαλτοτραγουδήσαμε
παρέα με
τις θάλασσες
και τις στεριές μας
τις αγάπες μας.
Το
ψαλτοτράγουδο
το
πυξ λ-αξ-ιον
Για δύο Κυρίες.
Που κατά διαβολική
ή θεϊκή
συγ-Κυρία
οι κυρίες
είχαν το ίδιο όνομα.
Δ έ σ π ο ι ν ε ς !

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-05-2008