τις νύχτες

Δημιουργός: χρήστος

καλημέρα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τις νύχτες που οι αγάπες παίρνουν σάρκα
κι οι έρωτες σαν να ξυπνούν του χτες
φορώ κι εγώ την έφηβή μου μάσκα
και ξαναζώ χαμένες πια στιγμές

δε με λυτρώνει η μνήμη, με πετρώνει
στο θέατρο των σκιών που ακροβατώ
στο νεύμα υπακούω του θεατρώνη
και γδύνομαι απ’ το δέρμα το φθαρτό

κι ως στέκω πάνω στους ψηλούς κοθόρνους
μου μοιάζουν τα «σπουδαία», μηδαμινά
κι από κοινού μοιράζομαι τους θρόνους
με τον καιρό που ασίγαστα περνά

χιλιάδες σαν να ηχούν εύηχα σείστρα
στης αυταπάτης πάνω τη σκηνή
κι ακούεται μια φωνή απ’ την ορχήστρα:
«πόσο είναι η μοίρα των θνητών κοινή»

σελήνη που πηγαίνεις φωτισμένη;
το φως σου πως αντέχει ο ουρανός;
δέξου την προσευχή μου που ανεβαίνει
ως καίγομαι, καπνός λυτρωτικός

Ήθελα να ‘ταν η μεσόγειος
Κομμάτι απ’ την ψυχή μου
Να απλώνεται μαζί μου…
Να χώραγε όλη η υδρόγειος
σ’ ένα μου μόνο βλέμμα
αρχή μαζί και τέρμα …

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-05-2008