Το Δένδρο σου

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Καλημέρα στιχο-οικογένεια !... Στο Δένδρο του Χρήστου Π. αφιερωμένο...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στον ίσκιο του η μάνα σου καθότανε
Κι εσύ στα σπλάχνα της κουλουριαζόσουν
Και μια γλυκιά μορφή ονειρευότανε
Μια μέρα να θωρεί στο πρόσωπό σου...

Τον ώμο της πα στον κορμό του έγερνε
Κι εκείνο θρόϊζε και τραγουδούσε
Και τις παλάμες στην κοιλιά της έφερνε
Και θέρμη το μωρό απορροφούσε...

Γλυκός Σεπτέμβρης ήρθε και κιτρίνησαν
Του Δένδρου σου τα φύλλα από λαχτάρα
Τι σπάνια τη μάνα σου αντίκρυζαν
Σαν πιάσαν πρωτοβρόχια με αντάρα...

Νοέμβρης.. κι από πάθος κοκκινήσανε
Προσμέναν σαν τρελά την άφιξή σου
Στο κάλεσμα της γης το Δένδρο αφήσανε
Και στρώσανε χαλί για τη γιορτή σου...

Κι ολόγυμνο το βρήκε ο Δεκέμβρης πια
Ν' αντέχει μες στο κρύο και τ' αγιάζι
Η μάνα σου το γροίκαε από μακριά
Μονάχο κι έρημο ν' αναστενάζει...

Σαν ήρθανε τα άγια Χριστούγεννα
Το Δένδρο σου ντυμένο στα λευκά
Ψαλμούς ψιθύριζε τόσο χαρούμενα
Τι σύντομα θα σ' είχε αγκαλιά...

Η μία του Φλεβάρη θαύμα μήνυσε
Και σίγησε η πλάση από δέος
Η πρώτη σου ανάσα.. πάχνη σκόρπισε
Και σκέπασε το βιος σου μ' ένα χρέος...

Σαν άνοιξες τα μάτια.. πρωταντίκρυσες
Τη μάνα.. μ' έκσταση να σε κοιτάζει
Δεν είχες μάθει λέξεις.. κι όμως.. μίλησες
Γελώντας στην αγκάλη της με νάζι...

Προτού να σαραντήσεις.. καλά γνώριζε
Η μάνα σου.. πως είχε κάμει τάμα
Στο Δένδρο που απ' όλα το ξεχώριζε
Του γιου της να ξορκίσει ένα κλάμα...

Και μία Κυριακή συννεφοστόλιστη
Σεμνή.. με δίχως φως παραπανίσιο
Η μάνα με τον γιο.. χαρά ολόλουστη
Ακούμπησε πα στον κορμό τον ίσιο...

Και μίλησε το Δένδρο με συγκίνηση
Και είπε για της μοίρας τα γραμμένα
Πως δύσκολη θα έχει ο γιος εκκίνηση
Τα χνάρια του.. με αίμα χαραγμένα...

Μα θά 'ρθει ο καιρός που την πληρότητα
Τη γνώση.. την σοφία θ' αποκτήσει
Και μια απλή.. ανθρώπινη οντότητα
Με τόλμη κι αρετή θε να μιλήσει...

Γιατί 'ν' ο εκλεκτός.. απ' τους ελάχιστους
Π' αλλάζουνε τον ρου στην Ιστορία
Πιστούς στο αγαθό κάμουν τους άπιστους
Διδάσκουνε του δίκιου την πορεία...

"Σοφός θα είν' ο γιος σου μάνα κάποτε
Γι' αυτό μην λυπηθείς σαν θα πονέσει
Περήφανη κι ακέραιη σαν άλλοτε
Ν' αντέξεις τις πληγές που θα φορέσει"...
...

Και σώπασε το Δένδρο.. και μπουμπούκιασε
Γιορτάσανε κι οι τρεις μαζί τον Μάρτη
Κι η όψη του μωρού άξαφνα μούδιασε
Κι ορκίσθηκε μεμιάς.. ζωή αντάρτη...



3-6-2008

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-06-2008