Αναχώρηση

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

…η επικείμενη... καλημέρα σας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τόσα και τόσα πέρασαν

σ’ αυτού του δωματίου τις οσμές

και πότισαν στην κυριολεξία

άχραντα μυστικά και ίχνη

φυλακισμένα σ’ επιφάνειες γυμνές



Νοερά σε μαντεύω

στα περιγράμματα αιθάλης

γύρω απ’ τα κάδρα και τα δάκρυα

Χέρια της μνήμης μου σφουγγίζουν

την αυγινή σου λάμψη, την περίσσεια

στων φιλιών τις ατέλειωτες ώρες



Σε άπλετο χώρο έφεγγες -νύχτα-

κάτι από παράπονο του στίχου

κάτι από χάδι και χαιρετισμό

κάτι από τρέμουλο γέλιου εφήβου



Μεσουράνησε ο καιρός του αποχωρισμού

Τι να προφτάσω;

Μία δαιμονική απραξία με καθιερώνει

εν μέσω των αποσκευών

Έτοιμων, χρόνιων αναχωρήσεων

προσωρινών παραμονών

και άλγους



Φόρα η άνοιξη και πρόβαλαν

απ’ τα στενά παράθυρα

οι κληματόβεργες του μύθου

Τυλίγονται στη λύπη μου

ώσπου αμπελώνας κι ώριμο κρασί

να γίνω

Μισή ζωή κατάμεστη ειλικρίνεια

κι όλα τριγύρω ψέμα

Από την άνθηση των λιβαδιών

ως της σκοτούρας μου τη λάγνα μέθη



Μοναχικό δωμάτιο με εγκαλεί να μείνω

Στις παρειές του κρεβατιού φυτρώνουν χέρια

ζεστά και γόνιμα ωσάν επιθυμία σύγκορμη

Τα διάσπαρτα –ανώφελα– δε θα μετακομίσουν

ούτε στη λήθη νίβονται

Ανίκανα δηλώνουνε για νέο επιβάτη

και φθείρουνε το φως, όταν

αφήνει χαμηλές τις υποστάσεις

Εκεί κοντά παραληρρούν,

στα ξηλωμένα ράφια των ποιητών

που ασφυκτιούν στο αμπαλάζ

αναμονή δακρύων



Σε πλησιάζω

Από κοντά, είσαι ο Άρχων της σκιάς

η προϋπάρχουσα και νυν ζωή της θαλπωρής μου

Μ’ ένα αληθινό φιλί καρδιάς, ως αντικλείδι

σ’ εγκαταλείπω –θέρους απαρχές– σαν έχθρα να μ’ ορίζει

Φεύγω, κι ας μην το λογαριάζαμε



Πίσω εσύ

με θύρα χήρα, σκαλιά μιλιά

Μπροστά εγώ

κι ο δρόμος τρόμος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-06-2008