Ο Κριτής

Δημιουργός: poetryf

Στον Δημήτρή μου (Νταλαρόβιο).

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σκύβει ο Άτλαντας να πιει λίγο νερό
το’να του χέρι το λυγίζει για να φτάσει
Του πέφτει η γη στης κατρακύλας το χορό,
τρέχει η υφήλιος χωρίς να κάνει στάση.

Πέσαν τ’αστέρια κι οι ευχές στα χαμηλά
τώρα η θάλασσα μας πνίγει, μας βουλιάζει
Όλα ανάποδα- κανένας δεν μιλά
μόνο η σιωπή σφίγγει τα δόντια και τρομάζει.

Ριγμένοι οι άνθρωποι σ’αυτή τη συμφορά
μέσα στο κρίμα το δικό τους δικασμένοι
κι Εκείνος Άρχοντας που πια δεν συγχωρά
τους θέλει αιώνια να είναι κολασμένοι.

Μα ένα παιδί στέκει μονάχο και πενθεί
στάζει το δάκρυ απ’το μάγουλο στα βάθη
μήπως προλάβει τ’όνειρο να αναστηθεί
και η αγάπη από τον κόσμο δεν εχάθη.

Στάζει το δάκρυ στου Κριτή τον μετρητή
μία σταγόνα που τη στάθμή Του γεμίζει...
Ένα παιδί ...συντάραξε τον Ποιητή
και απ’αρχής τώρα τον κόσμό Του ορκίζει:

«Εσείς δικά μου ομοιώματα ακριβά
εσείς παιδιά μου και γεννήτορες θε’να ‘στε
Παίρνω μελάνι από της Μοίρας τον καμβά
να τη η πύλη του Παράδεισου – Περάστε!
Μα όποιος εκπέσει για μια δεύτερη φορά
ευθύς αμέσως θα’ναι μέτοχος στον Άδη
Εγώ σας δίνω μόνο φως, μόνο χαρά
Εσείς μην τύχει και διαλέξετε σκοτάδι...»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-06-2008